BITTER SWEET : CHAPTER SIX
07:34
มือใหญ่แหวกม่านหนาหนักออกไปยังบานหน้าต่างใหญ่
บยอลขยับเท้าก้าวไปยืนทอดสายตาออกไปในความสลัวด้านนอก
พระอาทิตย์ยังไม่โผล่พ้นจากขอบฟ้าทำให้ทั้งโลกอาบด้วยสีฟ้าครึ้ม
บนถนนไปจนถึงทางเดินร้างผู้คนดูราวกับมีเพียงเขาที่ตื่นอยู่
อีกไม่ถึงสามชั่วโมงก็ถึงเวลาออกไปถ่ายรายการ
ทั้งจริงจะนอนต่ออีกสักหน่อยแล้วค่อยไปก็ได้แต่พออาบน้ำแต่งตัวแล้วก็นอนไม่ได้
ทั้งที่เสื้อผ้าที่สวมอยู่ก็สบายๆ แค่เสื้อยืดกับขาสั้นง่ายๆเท่านั้น
ชายหนุ่มอุ้มแมวกับสุนัขที่มานอนอยู่ด้วยกันเมื่อคืนออกไปข้างนอก
มองไปยังประตูห้องนอนของมารดาที่ปิดสนิท
เขาปล่อยสัตว์เลี้ยงตัวเองบนพื้นเข้าไปในครัวอุ่นอาหารมื้อเย็นเมื่อคืนที่เหลืออยู่กินประทังหิว
ทิ้งโน้ตไว้ว่าไปทำอะไร คว้าหมวกได้ใบหนึ่งก็ออกมา
แสงอ่อนของตะวันสาดลงมาแต่ไม่ทำให้รู้สึกร้อน
บนท้องถนนและสองข้างทางในเช้าตรู่วันหยุดมีผู้คนบางตา
ไม่ถึงสี่สิบห้านาทีด้วยซ้ำเขาก็พาตัวเองมาอยู่หน้าตึกที่ใช้ถ่ายรายการแล้ว
ทีมงานเริ่มเซ็ตของกันอย่างขะมักเขม้น
เขาโค้งทักทายแล้วหายเข้าไปในห้องเก็บตัวที่ทางรายการจัดไว้ให้แรปเปอร์ทุกคนมาอยู่รวมกันก่อนอัด ตอนแรกคิดว่าตัวเองเป็นคนแรกที่มาถึงจนเดินมาเห็นขาขาวๆที่โผล่พ้นจากกางเกงขาสั้นของใครบางคนนอนเหยียดอยู่บนเก้าอี้ที่เรียงต่อกันโดยมีเสื้อคลุมสีน้ำเงินลายกราฟฟิคคลุมตัว
สายหูฟังที่เชื่อมกับไอแพดเสียบคาอยู่ที่หู
และมีหมวกสแนปแบล็กสีดำวางปิดหน้าถึงรู้ว่ามีคนมาก่อน
...ใครวะ มาเช้าฉิบหาย...
อีกฝ่ายเริ่มขยับตัวทำให้ยืนค้ำอยู่สะดุ้งเป็นจังหวะเดียวกับที่หมวกร่วงลงมาเผยให้เห็นใบหน้าลูกครึ่งนวลละเอียดที่นอนขมวดคิ้ว
ใต้ตามีรอยคล้ำหากจางลงเพราะการลงเครื่องสำอางหนาๆ
ชายขากางเกงที่เลิกขึ้นมาถึงเข่ามีรอยช้ำบวมเป็นวงกว้างทั้งสองข้าง
“อย่าเพิ่งปลุกนะครับ
เขายังไม่ได้นอนเลย” ผู้จัดการของคนที่นอนอยู่ตรงหน้าก็โผล่เข้ามากระซิบบอกพร้อมถือถุงกระดาษที่ใส่อาหารเช้าและเครื่องดื่มบำรุงเข้ามาวางข้างเก้าอี้
“ไม่ได้นอนเหรอครับ”
“ก็ใกล้จะเดบิวต์แล้วน่ะครับ
แต่เขาติดต้องมาถ่ายรายการก็เลยต้องซ้อมเดี่ยวทดแทนที่เอาเวลาซ้อมวงมารายการ นี่
เดี๋ยวผมต้องกลับไปดูเด็กคนอื่นด้วย
ผมฝากทีมงานเขาดูแลแล้วแต่ยังไงฝากคุณดูอีกแรงนะครับ
เห็นเขาจะเป็นลมช่วยแจ้งทีมงานทีนะครับ” อีกฝ่ายไหว้วานพลางก้มศีรษะแล้วยื่นขวดน้ำเกลือแร่ที่เตรียมมาให้เหมือนเป็นของตอบแทนเล็กน้อยที่ช่วยดูแลแทน
แอนดัพรับน้ำเกลือแร่มาแบบงงๆ
ปล่อยผู้จัดการให้ออกจากห้องไปโดยไม่พูดอะไรก่อนจะหันไปมองคนที่นอนอยู่บนเก้าอี้
เรือนผมสีน้ำตาลยักศกยุ่งเหยิงดูไร้เรี่ยวแรง
และอาจเพราะความสงสารที่ทำให้เขายื่นมือออกไปปัดเส้นผมที่ปรกหน้าปรกตานั้นให้
...เหนื่อยขนาดนั้นเลยเหรอ...
ชายหนุ่มมองคนตรงหน้าปลายนิ้วเคลียในเรือนผมนั้นอยู่ครู่หนึ่งก็ตัดสินใจหันหลังเดินออกไปข้างนอก
ปล่อยให้คนเหนื่อยนอนไปตามอัธยาศัย
เพราะสายหูฟังที่เสียบอยู่ข้างหนึ่งหลุดออกมาทำให้ฮันโซลที่ได้ยินเสียงประกาศจากทางทีมงาน
ให้เตรียมตัวอีกครึ่งชั่วโมงจะเริ่มแข่งขันลืมตาตื่น
ภาพแรกที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าคือผู้ชายหน้าตาใจดีสวมสแนปแบคสีน้ำตาลอมเหลืองกับเสื้อคลุมลายทางสีฟ้าขาวทับเสื้อยืดด้านในชะโงกมาหา
“ไหวไหมเนี่ย...ไม่สบายหรือเปล่า”
“อา...พี่ฮันเฮ” เด็กหนุ่มเรียกชื่อคนตรงหน้าออกมาเบาๆ แล้วขยับลุกขึ้นนั่งด้วยอาการสะลืมสะลือ
“เอายาไหม” น้ำเสียงคนถามทั้งอบอุ่นและห่วงใย
“ไม่เป็นไรครับ
ไม่ได้ไม่สบาย แค่ไม่ได้นอนเฉยๆ”
“แต่หน้าซีดมากเลยนะเรา
ไม่ไหวก็บอกทีมงาน อย่าฝืนรู้เปล่า” คนตัวใหญ่ทรุดลงนั่งบนเก้าอี้ข้างๆ
เอื้อมมือใหญ่มาลูบผมคนอ่อนกว่าไปมาอย่างเอ็นดู
ฮันเฮฮยองเป็นอีกศิลปินที่มาจากสังกัดแบรนด์นิว
จะเรียกว่าเป็นไอดอลโดยตรงก็ไม่ได้แต่จะบอกว่าไม่ใช่ไอดอลเลยก็ไม่ถูกเพราะการฟอร์มวงเป็น Phantom นั้นถึงจะเป็นยูนิตแรปเปอร์และนักร้องแต่ก็ออกมาในรูปแบบบอยแบนด์อยู่ดี
แอนดัพจ้องคนทั้งคู่ที่คุยกันอย่างสนิทสนมห่างออกไปไม่ไกล
ความสนใจของเขาอยู่ตรงนั้นจนแทบไม่ได้ฟังเสียงของฮยอนแทกับมิโนที่คุยกันเลยสักนิด
...ทำตัวให้คนเขาเอ็นดูไปทั่วเลยนะมึง...
“พี่มานานแล้วเหรอครับ” คำถามนั้นทำให้คนถูกถามยิ้ม
“ก็นานพอเห็นนายน้ำลายไหลอะ” พอพูดขึ้น
เด็กหนุ่มก็ยกมือเช็ดปากแต่เสียงหัวเราะจากคนตรงข้ามทำให้หยุดเช็ดแล้วเหลือบมองหน้า
“แกล้งผมเหรอ”
“5555 แกล้งแล้วเรียกสติกลับมาได้ไหมล่ะ”
“อืม”
“อีกครึ่งชั่วโมงจะแข่งแล้วนะ
กินอะไรเข้าไปบ้างหรือยัง ทีมงานเขาแจกคิบัมอ่ะ ให้พี่ไปเอามาให้ไหม”
“อ้อ
พี่ผู้จัดการหามาให้แล้วครับ” เขาตอบเอี้ยวตัวไปหยิบถุงกระดาษที่วางอยู่ตรงเก้าอี้
แต่แทนที่จะมีข้าวผัดกิมจิกับน้ำเกลือแร่รสส้มที่ผู้จัดการเตรียมไว้ให้
กลับมีชีสเบอร์เกอร์ในห่อกระดาษ ช็อกโกแลตและกาแฟเย็นที่เริ่มละลายแล้วเพิ่มเข้ามาด้วย
“มีอะไรหรือเปล่า” คนโตกว่าถามทันทีที่เห็นคนข้างๆเปิดถุงกระดาษย่นหน้าผาก
“พี่ฮยอนชอลเขามาแล้วเหรอครับ”
“ยังไม่เห็นนะ
ปกติเขาชอบมาสายไม่ใช่เหรอ”
“อา
นั่นสินะ”
“ทำไมอ่ะ”
“คือเมื่อเช้าพี่ผู้จัดการเขาให้ข้าวผัดกิมจิกับน้ำเกลือแร่มาสองอย่าง
ตอนนี้มีของกินเพิ่มขึ้นมาเลยคิดว่า อาจจะเป็นพี่ฮยอนชอลมาใส่ไว้
แต่ไม่น่าใช่แล้วล่ะ เพราะมีกาแฟด้วย”
“ไม่ดื่มกาแฟเหรอ”
“ครับ...ผมไม่ชอบกาแฟอ่ะ
ดื่มแล้วปวดหัว พี่ฮยอนชอลเขาก็รู้เลยคิดว่าไม่น่าใช่ฮยองเขาที่ซื้อมา”
คำว่าไม่ชอบกาแฟทำให้ริมฝีปากของคนซื้อแม้มแน่น...ใครจะไปรู้ว่าไม่แดกวะ
“นี่
ผีอะไรเข้าสิงให้มึงซื้อของกินมาให้เนี่ย ซื้อเลี้ยงใช่ไหม ถ้าไม่เลี้ยงไม่แดกนะ” ฮยอนแทเปิดปากถุงหยิบเบอร์เกอร์ชิ้นใหญ่กับเฟรสฟรายเข้าปาก
“เลี้ยง” คนคิ้วหนาตอบ
“ทีของกินเลี้ยงได้
แต่ขอให้เลี้ยงเหล้า ไม่ยอมให้เงินกระเด็นจากกระเป๋าเลยนะมึง” ผู้ชายตัวเล็กสวมหมวกคลุมผมยุ่งๆของตัวเองหัวเราะเสียงเล็กแบบเป็นเอกลักษณ์ที่คนเรียกว่า
ลิลบอยนั้นเสริม
“ซื้อของกินไม่พอ
มีกาแฟให้ด้วย โอโห ลงทุนสัดอะมึง ฉลองที่ผ่านเข้ารอบล่วงหน้าเหรอ” มิโนพูดพลางตบไหล่แต่คนได้รับคำชมหุบยิ้มแทบทันทีที่รายการอาหารถูกร่ายขึ้นมา ดวงตาสีชาละจากกลุ่มเพื่อนเหลือบไปทางคนที่ตกเป็นเป้าสายตาของเขาอยู่นานแต่เมื่อเห็นทางนั้นยังนิ่งก็แอบถอนใจ
...ดีที่โง่...
ฮันโซลสางผมตัวเองรู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมาแต่แกล้งทำไม่รู้
พยายามชั่วนาทีไหล่บางเริ่มสั่นพร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่หลุดออกมา
“อา
พี่ดื่มกาแฟไหมครับ”
“ก็ดื่มนะ”
“งั้นเอากาแฟของผมไปดื่มแทนไหม”
“เฮ้ยจะดีเหรอ”
“ผมไม่ดื่มกาแฟ
ทิ้งไว้ก็เสียดาย พี่ดื่มได้ก็เอาไปเลย”
“จริงๆก็...” ยังไม่ทันที่มือจะเอื้อมไปรับบางอย่างก็แล่นมากระแทกหลัง
ฮันเฮหันควับกลับไปมองก็เห็นสมุดโน้ตเพลงของบางคนหล่นอยู่บนพื้น
และร่างโปร่งของคนที่นั่งอยู่ท่ามกลางกลุ่มเพื่อนก็ลุกพรวดมาหา
“เล่นอะไรของมึงเนี่ย” คนโตกว่าทั้งวัยทั้งตัวถาม
“โทษทีพี่ พอดีจะปาให้แจวอนมันแต่หลุดมือ” คนตอบโบ้ยไปทางคนที่นั่งพาดขาข้างหนึ่งบนตักฟังเพลงห่างออกไปสามเก้าอี้
“แล้วทำไมไม่เดินมาให้
ปามา ถ้าโดนหัวคนอื่นจะทำยังไง อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ คิดไม่ได้เหรอ เดี๋ยวพ่อปั๊ด” อีกคนยกมือทำท่าจะเขก คนเป็นน้องแกล้งก้มหลบก่อนที่ต่างฝ่ายจะหัวเราะใส่กันเหมือนรู้ทัน
“เออ พี่ พอดีเมื่อเช้าซื้อของกินมาเผื่อ พี่ไปกินสิครับ
แล้วก็ฝากสมุดไปเก็บด้วยนะครับ”
“เมื่อกี้บอกจะให้แจวอนไม่ใช่เหรอ”
“อา...ลืมไปว่า
มันคงไม่เอาแล้ว”
“เออๆ” ฮันเฮพยักเพยิดหน้าหยิบสมุดขึ้นมาทำท่าจะเดินไปแต่ไม่วายจะหันกลับมามองคนอายุน้อยที่นั่งอยู่ “เราอ่ะ ถ้าไม่ไหวจริงๆ บอกทีมงานนะ อย่าฝืนจนเป็นลมนะ”
“555 ผมฆ่าตายยากจะตาย
ไม่เป็นลมง่ายๆหรอก แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณที่เป็นห่วงครับ ”
ฮันโซลก้มหัวให้พลางหัวเราะสดใสแล้วเหลือบตามองไปยังคนที่ยืนค้ำศีรษะตรงหน้าซึ่งจ้องแก้วกาแฟเย็นที่อยู่ในมือเขาแทนการมองหน้า
ความอึดอัดก่อตัวขึ้นระหว่างกันชั่วอึดใจก่อนคนโตกว่าจะเป็นฝ่ายเปิดปาก
“จะแดกไหม”
“ครับ”
“กาแฟ”
“อา” มือเรียวขาวยกแก้วขึ้นมาดูเห็นลายเส้นปากกาที่เขียนไว้ว่า
มอคค่าแล้วทำท่าคิด
“ถ้าไม่แดกก็เอามานี้”
“อ๊ะ
มาขอกันง่ายๆได้ยังไงกันครับ”
“ก็มึงไม่แดกไม่ใช่หรือไง”
“ถึงไม่ดื่มก็ไม่ได้หมายความว่าจะให้ฮยองนี่”
“ก็เมื่อกี้มึงยังจะโยนไปให้ พี่ฮันเฮอยู่เลยไม่ใช่หรือไง”
“ผมจะยกให้ใครมันก็เรื่องของผม...พี่ไม่ได้ซื้อมาให้ผมสักหน่อย”
คำว่า ไม่ได้ซื้อให้
กระแทกใจของคนฟังเต็มแรงแต่ต้องแกล้งตีหน้านิ่ง
“ก็ไม่ได้ซื้อแต่มึงไม่แดกมันเสียของ
พวกไอดอลนี่แม่งชอบแดกทิ้งๆขว้างๆกันหรือไง”
“เอ้า
อยู่ๆมาลากไปเรื่องไอดอลได้ไงเนี่ย ผมก็ไม่ได้บอกว่าจะทิ้งสักหน่อย” คนอ่อนกว่าเม้มริมฝีปาก นัยน์ตาคู่สวยมองตอบไปอย่างดื้อรั้น
ทำเหมือนโกรธแต่จริงๆข้างในกำลังขำ
...เอาสิ
ใครจะทนได้นานกว่ากัน...
“ถ้ามึงไม่แดก
ไม่ทิ้ง จะเอาไปไหน”
“ก็ยกให้พี่ฮยอนชอลก็ได้
ฮยองเขาดื่มกาแฟได้”
“กว่าเขาจะมา
น้ำแข็งแม่งละลายหมด”
“งั้นให้พี่แจวอนแทน”
“แจวอนมันแดกกาแฟไปแล้ว”
“รู้ได้ยังไงครับ”
“ก็กูดูอยู่”
“ถ้าไม่มีใครจะให้จริงๆ
ผมจะยกให้ทีมงาน”
“ไอ้ห่า
มึงนี่พูดไม่เข้าใจหรือไง ดื้อฉิบหาย”
“พี่นั้นแหละ
จะมาขอของจากคนอื่นเขาเนี่ย พูดจาให้ดีกว่านี้ไม่ได้เหรอครับ
พ่อผมยังไม่เคยพูดหยาบกับผมเลยนะ”
“ก็...ก็อย่าดื้อสิวะ” พอถูกตอกใส่หน้าด้วยแววตาดื้อๆ
คราวนี้คนโตกว่าเริ่มลดระดับความกระด้างในคำพูดลง
“แต่พี่ซื้อกาแฟมาแล้วไม่ใช่เหรอจะมาขอผมอีกทำไม”
“กูง่วง
กาแฟแก้วเดียวเอาไม่อยู่ ยังไงก็ไม่เอาอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ให้กูแทนมันจะตายหรือไง”
“เราสนิทกันขนาดมาขอของกินกันได้แล้วเหรอครับ”
ฮันโซลเลิกคิ้วพลางเอียงคอถามทำให้อีกคนนิ่งไปชั่วขณะ
ช่วงเวลาแห่งการวัดใจของทั้งคู่ดำเนินไปไม่ถึงห้านาที สุดท้ายกาแฟก็ถูกยื่นมาตรงหน้า
“ผมให้ก็ได้
แต่พี่ต้องซื้อโกโก้มาใช้คืนผมนะ”
“ไอ้...ที่บ้านทำนาเกลือหรือไง
เค็มฉิบหาย ซื้อก็ไม่ได้ซื้อมาเอง ยังจะให้ซื้อคืนอีก”
“ผมไม่ได้ซื้อก็จริง
แต่คนที่ซื้อมาให้ผม เขาตั้งใจให้ผมอ่ะ ผมให้พี่ต่อ พี่ก็ต้องซื้อใช้สิ”
“ทำไมให้คนอื่นไม่ต้องซื้อใช้วะ”
“ก็คนอื่นเขาพูดกับผมดีๆ
แต่พี่พูดไม่ดี ผมให้พี่ซื้อคืนเนี่ย เป็นค่าที่พูดจาไม่ดีกับผม”
“กวนตีน” ทั้งที่ปากด่าแต่พอรับกาแฟมาก็เลื่อนไปนั่งเอนหลังบนเก้าอี้ข้างๆ
คนถูกด่าเลยหันไปย่นหน้าผากมอง
“พี่ไม่มีที่อื่นไปนั่งแล้วเหรอ”
“มี
แต่นั่งตรงนี้สนุกกว่า” คำตอบคล้ายเลียนแบบคำพูดของอีกคนในสองอาทิตย์ก่อนทำให้หน้าคนได้ยินนิ่ง “มองไร เดี๋ยวก็แข่งแล้ว ยังไม่แดกข้าวก็รีบๆแดก
เดี๋ยวเป็นลมเป็นแร้งเดือดร้อนชาวบ้านแม่งอีก”
ฮันโซลเหลือบหางตาไปทางคนอายุมากกว่าที่นั่งดื่มกาแฟสบายใจอยู่ข้างๆ
ก็หยิบเบอร์เกอร์กับช็อกโกแลตออกมาวางบนตักแล้วหยิบข้าวผัดกิมจิมาเปิดฝา
“ทำไมไม่กินเบอร์เกอร์”
“ผมกินข้าวผัดก่อน
ถ้าไม่อิ่มค่อยกินเบอร์เกอร์”
“อีกสิบนาทีจะแข่งอยู่แล้ว
แทนที่จะแดกของง่ายๆ ก่อนเสือกเลือกของกินยากอีก”
“กินยากตรงไหน
แค่เปิดฝา ตักเข้าปาก เคี้ยวๆกลืน มันต่างกับกินเบอร์เกอร์ตรงไหนครับ”
“โวะ
ที่บ้านมึงนี้ไม่สอนเหรอว่า เวลาผู้ใหญ่บอกอะไรหัดทำตามซะบ้าง อย่าเอาแต่เถียง”
“บ้านผมสอนว่า
จะทำตามใครต้องมีเหตุผลสมควร ถ้าไม่มีให้ถามจนได้คำตอบแล้วค่อยทำ”
“เด็กเปรต” แอนดัพสบถออกมา
ดูดมอคค่าเย็นผ่านหลอดแล้วหันหน้าไปอีกทางโดยไม่เห็นว่าอีกคนตักข้าวผัดกิมจิเข้าปากด้วยรอยยิ้ม
...รู้ตัวไหมว่าเป็นผู้ชายตลก...
“พี่” เสียงสดใสเรียกอีกครั้งจากข้างหลัง “ตอนแบทเทิล
ถ้ามีชื่อพี่เมื่อไหร่ อย่าลืมเลือกผมนะ”
“มีเหตุผลอะไรต้องเลือกมึง”
“เอ้า
ก็พี่เกลียดไอดอลแรปเปอร์ห่วยๆมากไม่ใช่เหรอ นี่ไง เลือกผมไปฆ่าออกอากาศเลย”
“คนไหนได้คนแรกเขาก็เลือกมึงไปก่อนทั้งนั้น”
“ไม่หรอก
เชื่อดิ พี่อ่ะจะโดนเรียกเป็นคนแรก”
“นี่มึงไปรู้สคริปท์รายการมาหรือไง”
“ไม่ต้องรู้หรอก
เดาเอาก็ได้”
“ปัญญาอ่อน”
“ไม่เชื่อก็คอยดูสิ”
แอนดัพนิ่วหน้ามองกลับมายังคนที่จ้วงข้าวเข้าปากอย่างเอาเป็นเอาตาย
ยิ่งมีเสียงจากทีมงานเรียกให้ทุกคนเตรียมตัวย้ายไปอีกห้องความเร็วของมือนั้นยิ่งเพิ่มขึ้นจนสุดท้ายข้าวก็เกลี้ยงในเวลาไม่ถึงสิบนาที
...นี่กินหรือเขมือบ...
“เฮ้ย
บยอลไปได้แล้ว” เสียงจากฮยอนแทที่ตะโกนข้ามมาจากอีกฟากหนึ่งของห้องเรียกความสนใจจากแอนดัพให้หันไปมอง
แต่ตอนที่ลุกจากเก้าอี้ก็ไม่แคล้วที่จะเหลียวไปยังคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาเก็บของกินลงถุง
จะชวนให้เดินไปด้วยกันก็ปากหนัก เพราะคำว่าเกลียดที่พูดอยู่ประจำยังค้ำคอ
สุดท้ายแจวอนที่นั่งอยู่ในโลกส่วนตัวห่างออกไปไม่ไกลก็เป็นฝ่ายลุกมาสะกิดแทน
“เฮ้ย
ไปกันยัง”
“เดี๋ยวๆ
พี่ ถ้าผมวางของกินไว้นี่ ทีมงานจะเอาไปทิ้งไหมอะครับ”
“ไม่มั่ง
รีบไปเหอะ เดี๋ยวไม่ทัน” แจวอนยื่นมือมาคว้าแขนของเวอร์น่อนลากให้ออกไปต่อหน้าต่อตาปล่อยให้คนที่ลีลาไม่เอ่ยปากสักทีกัดฟันได้แต่เดินตามหลัง
...ถนัดทำให้คนเอ็นดูจังนะมึง...
-----------------------------------------------------
การแข่งขันรอบที่สามดำเนินขึ้นโดยมีพิธีกรที่คุ้นหน้าคุ้นตาจากซีซั่นก่อนมาเป็นคนเปิดประเด็นอธิบายถึงกฎกติกาในการแข่งขัน
ฮันโซลยืนอยู่ท้ายแถวด้วยสีหน้านิ่งสงบ
ไม่มีความกลัวหรือกังวลอยู่ในใจ...เนื้อเพลงที่เตรียมมาก็เขียนในช่วงที่สติใกล้หลุดจากร่าง
การซ้อมแรปก็ผ่านปากแบบนับครั้งได้ ถ้าไม่ตกรอบอีกก็ให้มันรู้กันไป
“คนแรกที่จะขึ้นมาเลือกคู่แบทเทิลของตัวเอง” พิธีกรหยิบป้ายชื่อขึ้นมา “แอนดัพครับ”
แอนดัพกระพริบตาทันทีที่ได้ยินชื่อของตัวเองเป็นคนแรกก่อนจะเดินขึ้นไปบนเวที
ปล่อยพิธีกรถามถึงคู่ที่ตัวเองต้องการเข้าแข่งขัน
ชายหนุ่มถือไมค์ไว้ในมือมองไปยังเด็กหนุ่มลูกครึ่งที่อยู่ด้านหลัง
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนสวยประสานมาทอประกายสดใสและริมฝีปากที่แย้มบางเหมือนจะบอกว่า
ยินดีจะเป็นบันไดให้เหยียบทำหัวใจเขากระตุก
...แต่สุดท้ายเขาก็เลือกชื่อเด็กประสาทคนนั้นเป็นคู่แข่ง...
พิธีกรเริ่มสร้างบรรยากาศระหว่างทั้งคู่ให้คุกรุ่นก่อนที่แอนดัพจะปล่อยหมัดถ้อยความที่ทำให้ทั้งห้องออกอาการทางสีหน้าทั้งสงสารและสะใจต่อคนที่ยืนอยู่ข้างกัน
“ผมไม่ได้กังวลอะไรนะครับ” ฮันโซลตอบกลับเมื่อถูกพิธีกรถาม
พยายามกลั้นรอยยิ้มที่พร้อมจะเผยออกมาในทุกครั้งที่เห็นอีกฝ่ายเสียดสีตัวเองแต่มองไปทางอื่นแทนที่จะมองหน้าเขาตลอดเวลา
...ตลกจริงๆนะ...
หลังจากผู้เข้าแข่งขันเลือกคู่แบทเทิลได้ครบ PD ของรายการก็เรียกแอนดัพออกไปสัมภาษณ์ด้านนอก
เพื่อสอบถามความรู้สึกที่ได้คู่แข่งขันที่ทุกคนต้องการตัวการ
ตอนนั้นเขาหัวเราะและให้สัมภาษณ์ไปว่า
จะทำให้การแข่งขันครั้งนี้กลายเป็นประเด็นใหญ่ที่ถูกพูดถึง
แต่เมื่อเดินสวนกับคนอื่นที่ให้สัมภาษณ์ถึงเด็กคนนั้นในทางไม่ดีก็รู้สึกเจ็บในอกขึ้นมาอีก
...เกลียดมันไม่ใช่เหรอ
แล้วความรู้สึกนี้คืออะไร...
“เอาเนื้อเพลงที่เขียนมาดูดิ” ชายหนุ่มบอกกับคนที่ง่วนอยู่กับการนั่งพิมพ์ข้อความในคาทกซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับตัวเอง
“อา
ต้องดูด้วยเหรอครับ”
“เออสิ
เผื่อมึงเขียนเนื้อห่วยจะได้แก้ให้บ้าง กูไม่อยากชนะแบบที่คู่แข่งขันกระจอกเกินไป”
“จริงๆเนื้อที่ผมเขียนมันด๋อยมากเลย
ก็ไม่อยากบอกว่า ไม่มีเวลาเขียนหรอก แต่ก็ไม่มีเวลาเขียนจริงๆนั้นแหละ 555 เวลานอนผมยังไม่ค่อยมีเลย” คนอ่อนกว่าว่าพลางยื่นไอแพดหน้าที่แต่งเนื้อเอาไว้ส่งให้
ชายหนุ่มกวาดสายตาอ่านเนื้อเพลงที่ส่งมาให้แล้วนิ่วหน้า...เนื้อหาของท่อนแรปที่เขียนมาไม่มีอะไรที่เรียกว่าคมคายหรือน่าประทับใจ
บางคำก็พิมพ์ผิดๆถูกๆ เหมือนตอนคิดไม่มีสติอยู่เลย
“นี่มึงอยากมาแข่งแน่หรือเปล่า” เขาถามขณะไล่แก้คำผิดให้
“ตอนแรกก็อยาก
แต่ตอนนี้จะอยากหรือไม่อยากก็ไม่สำคัญอะไรหรอกครับ”
“หมายความว่ายังไง”
“555 เป็นความลับบริษัทอ่ะครับ”
“ถ้ากระจอกด้วยตัวเองก็อย่าไปโทษบริษัท” แอนดัพบอกแล้วขมวดคิ้วเมื่อเห็นกล่องข้อความคาทกเริ่มเด้งขึ้นมาเรื่อยๆ
จนแทบจะอ่านเนื้อแรปไม่ได้เลยยื่นไอแพดกลับไปให้เจ้าของ “เฮ้ย ปิดแจ้งเตือนคาทกได้ไหม มันเด้งขึ้นมาจนอ่านห่าอะไรไม่ได้แล้วเนี่ย”
“จะให้ปิดคงไม่ได้หรอกครับ
พี่ผู้จัดการคาทกเรื่องงานมา ขืนปิด ได้ซวยอีกพอดี”
“ปิดแป้บเดียวไม่ได้หรือไง
ให้แก้เนื้อเสร็จก่อนค่อยเปิด”
“ไม่ได้ครับ”
“ห่า ถ้าไม่ได้ก็เอาเบอร์มึงมา
เดี๋ยวจะไกด์เนื้อเพลงที่ต้องแก้ไปให้”
“ผมไม่มีมือถือ”
“งั้นเอาคาทกมึงมา”
“จะเอาไปทำไมครับ”
“เนื้อเพลงมึงมันห่วย
เขียนมาได้ยังไงหน่อมแน้มฉิบหาย เอาคาทกมึงมา จะแก้เนื้อแล้วส่งไปให้”
“ฮยองไม่ต้องแก้เนื้อหรอก
ปล่อยมันไว้แบบนี้แหละ”
“ไอ้...มึงไม่เข้าใจหรือไง
ก็บอกแล้วว่าไม่อยากชนะง่ายๆ เอาคาทกมา แล้วจะไกด์ให้ว่าจะแก้ตรงไหน”
“ฮยองจะแก้ก็แก้ในไอแพดผมเลย
จะเอาคาทกผมไปทำไม”
“ถ้าผู้จัดการมึงคอยแต่ส่งคาทกมา
กูจะแก้ยังไง”
“ผมคุยกับพี่ผู้จัดการเข้าใจแล้ว
คงไม่ส่งอะไรมาแล้วล่ะ ฮยองแก้เนื้อในไอแพดได้เลย”
“เออ” คนโตกว่ากระแทกเสียง
รับไอแพดมาอีกครั้งก่อนจะเริ่มแก้เนื้อแรปให้จนเสร็จแล้วไสไอแพดกลับไปให้เจ้าของ
เมื่อเจ้าของได้อ่านเนื้อที่ถูกแก้ไขให้ดีขึ้นก็ไม่ได้ว่าอะไรแค่กดเซฟไว้แล้วหันมาให้ความสนใจกับบีทที่จะเลือกใช้
ตากล้องของรายการโผล่เข้ามาบันทึกภาพระหว่างการเลือกบีทของคนทั้งคู่
ในตอนแรกที่สวมหูฟังเลือกบีทอยู่ด้วยกัน
เด็กหนุ่มยังมีรอยยิ้มอยู่บนหน้าแต่เมื่อตากล้องโผล่มาเลยต้องทำหน้านิ่ง
“ผมคิดว่า
บีทนี้เข้ากับเนื้อที่ผมเขียน”
“ไม่ว่านายจะทำอะไร
มันไม่เวิร์คหรอก” สไนเปอร์ไอดอลพูดพลางลูบต้นคอตัวเองไปมาโดยไม่แม้แต่จะมองหน้าอีกฝ่าย
เด็กหนุ่มหลุดยิ้มออกมาพยายามจะกลั้นหัวเราะในทุกครั้งที่ได้ยินถ้อยคำกระด้างกระแทกเข้ามาแต่ก็ทำได้ดีที่สุดแค่เม้มริมฝีปากกับหยุดรอยแยกของริมฝีปากไม่ให้กว้างจนกลายเป็นรอยยิ้ม
เมื่อเสร็จสิ้นจากการเลือกบีทที่จะใช้ทั้งสองก็กลับเข้ามาด้านในเพื่อเริ่มซ้อม
ฮันโซลนั่งลงบนขอบบันได
ใช้ปลายนิ้วไถหน้าจอกดบีทขึ้นฟังและแรปตามเนื้อที่ผ่านการแก้ไขแล้ว
ขณะที่แอนดัพเลือกจะนั่งบนขอบปูนพิงราวเหล็กที่กั้นส่วนด้านหลังของเวทีมองคนที่ตั้งหน้าตั้งตาซ้อมอยู่พักใหญ่
...โฟลของมันไม่ได้แย่นะ
แต่ทำไมตอนแข่งหรือตอนอยู่หน้ากล้องต้องทำไม่ดีตลอดเลย...
ทางรายการให้เวลาหลายชั่วโมงในการฝึกซ้อม
ชายหนุ่มฝึกซ้อมส่วนตัวจนคิดว่าพร้อมจะลงสนามสู้ก็ลุกไปคุยกับฮยอนแทกับมิโนแทน
สักพักจูฮอนกับฮันเฮก็เข้ามาร่วมวง แม้แต่ซูมิน
แรปเปอร์หญิงที่เป็นรุ่นน้องก็ผละจากคู่แข่งตัวเองอย่างแบล็กนัทที่นั่งอยู่ด้านหน้ามาสมทบ
ฮันโซลเหลือบมองคนโตกว่าร่อนไปทางนั้นทีทางนี้ทีเพื่อคุยกับเพื่อน
มีหลายครั้งที่มือใหญ่นั้นสัมผัสเส้นผมของซูมิและมองอย่างเอ็นดูทำให้หลุดขำออกมาอีก
...รายการเอาไปเล่นแน่
แต่ไม่รู้ว่าจะเล่นยังไง...
“ไง
ไอ้ลูกหมา ไหวไหม” เสียงของคนคุ้นเคยเอ่ยถาม
“อ้าว พี่ ไม่ไปซ้อมเหรอครับ”
“ก็มาดูเอ็งหน่อย
เมื่อเช้าตื่นสายเลยไม่ได้คุยกันเลย เอ็งไหวไหมเนี่ย ได้ยินว่าไม่ได้นอนเลยนิ”
“เดี๋ยวก็ได้นอน
ตกรอบปุบได้นอนเยอะขึ้นปับเลย”
“เฮ้อ
รอบก่อนนี้ก็โดนเล่นไปเยอะแล้ว รอบนี้ก็โดนอีก ตอนออกอากาศไปได้หนักกว่านี้อีก
แกไหวแน่นะไอ้ลูกหมา” นิวแชมป์ถามพลางเอื้อมมือมาลูบผมนุ่มๆของอีกคนอย่างเป็นห่วงและภาพนั้นเองที่ทำให้คนร่อนไปทั่วผละจากทุกอย่างแทบจะพุ่งกลับไปยังจุดเดิมของตัวเอง
“ฮยอนชอลฮยองซ้อมเสร็จแล้วเหรอครับ” เสียงเข้มจากดังหลังเรียกให้เจ้าของชื่อหันไปหา
พอเห็นรอยยิ้มและคำทักทายก็ส่งยิ้มกลับไปแต่ไม่รู้สึกสบายใจขึ้น
“ก็พักบ้าง
เอาแต่ซ้อมก็เครียดเกิน”
“ถ้าจะพักน่าจะไปคุยกับคนอื่นนะครับ
ไอ้นี่มันยิ่งแรปห่วยๆ ไปชวนมันคุย สติหลุดจำเนื้อไม่ได้พอดี”
“เออ บยอล
พี่ว่าบางทีเอ็งก็พูดจาใจร้ายกับน้องมันเกินไปหน่อยนะ”
“เอ้า พี่ไม่ได้เห็นเหมือนผมเหรอครับ”
“ไม่”
“555 สนิทกันก็เลยไม่เห็นด้วยเหรอครับ”
“เอ็งแน่ใจเหรอว่าที่เอ็งรู้มานะมันจริง”
“แล้วมีอะไรที่มันไม่ใช่อย่างที่ผมเห็นเหรอครับ” คนถามพูดขำๆ เหมือนไม่คิดอะไรอยู่ตลอด
แต่นิวแชมป์ที่พออ่านออกก็เพียงยิ้มแยกฟันเขี้ยวให้เห็น
“ถ้าไม่ชอบมันมากก็น่าจะปล่อยมันไปนะ”
“นี่คือการแข่งขันนะครับ
ไอดอลแรปเปอร์ที่ฝีมือไม่ถึงขั้นควรตกรอบไปให้หมดถึงจะถูก”
“ผมว่าพี่ไปซ้อมเถอะ
ผมก็จะซ้อมต่อเหมือนกัน” ฮันโซลที่นั่งอยู่ตรงกลางตัดบทแต่ยังมีคนไม่ยอมจบ
“พี่คิดว่า
สิ่งที่ผมคิดมันผิดเหรอครับ” คนเริ่มเรื่องขยับเท้าจะเดินตามแต่บางอย่างรั้งชายเสื้อไว้
มือใหญ่เลยปัดสิ่งที่ขวางตัวเองไว้เต็มแรง
...เพี๊ยะ...
เสียงฝ่ามือกระทบเนื้อดังพอจะทำให้คนที่นั่งอยู่แถวนั้นทางต้นเสียง
ฝ่ายคนปัดก็เหลียวไปมองก็เห็นเด็กประสาทที่ตัวเองมักเรียกถูกมือที่แดงเถือกของตัวเองไปมาแต่พอกล้องแพนมาก็แกล้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
...ถ้ามีประเด็นให้จับ
รายการคงไม่ปล่อยไปง่ายๆ แต่เขาก็เหนื่อยเกินกว่าจะเล่นเกมกับรายการแล้ว...
แอนดัพกลืนน้ำลายกลับไปยืนอยู่ตรงขอบเวทีแล้วเดินไปเดินมาอยู่ตรงนั้นสลับกับการมองคนที่หยุดซ้อมชั่วคราวเพื่อตอบคาทกของผู้จัดการ
อยากจะพูดคำว่า ขอโทษแต่ปากก็หนักเลยได้แต่เก็บมันไว้
หลังผ่านการซ้อมหลายชั่วโมง
ในที่สุดทีมงานก็ประกาศให้ทั้งหมดเริ่มเตรียมตัวเพื่อแบทเทิลกัน
คราวนี้ไม่มีให้มอนิเตอร์ให้ผู้แข่งขันดูการแข่งอีกแล้วจะมีก็แต่การฟังเสียงสดที่ลอดผ่านมาถึงด้านหลังเวที
การจัดอันดับแบทเทิลถูกเรียงใหม่และแรปเปอร์รายคนถูกเรียกเข้าไปขึ้นเขียงเรียบร้อย
ชายหนุ่มยืนมองคนอ่อนกว่าที่ปิดจอไอแพดแล้วให้ความสนใจกับการแบทเทิลที่ลอดมาหลังเวที
และตอนนั้นเองที่เขาได้เห็นรอยแดงที่นูนอยู่บนมือเลยจากนิ้วโป้งลงมาเลยตัดสินใจนั่งข้างๆ
ห่างกันราวข้อศอกกั้น
“เจ็บไหม” ต้องใช้เวลาหลายนาทีกว่าคำนั้นจะหลุดจากปาก
“ครับ” อีกฝ่ายถามพลางเลิกคิ้ว
“มือ...แผลนั้นน่ะ
ขอโทษ”
“อา
แผลเหรอ”
“ก็มือมึงไง
เป็นแผลไม่ใช่เหรอ ขอโทษด้วยแล้วกัน ไม่ตั้งใจจะปัดแรงขนาดนั้น” สีหน้าของคนเอ่ยคำขอโทษสลดลงอย่างเห็นได้ชัด
แต่คนถูกตีกระพริบตาปริบแล้วหัวเราะเสียงใส
“แผลอะไรที่ไหนกันล่ะ นี่มันปานของผมเอง ไม่ใช่แผล”
“เอ้า...แม่ง...ไอ้
ก็รีบบอกสิวะ”
“ก็ผมไม่รู้ว่าพี่พูดถึงอะไรนี่”
“เออ
ช่างเหอะ ยังไงก็ขอโทษด้วยแล้วกัน”
“ถ้าผมบอกว่าไม่ยกโทษให้
นี่จะเป็นอะไรไหมครับ”
“กวนตีน”
“555 ผมเป็นคนแบบนั้นแหละ” คนอ่อนกว่ายังคงหัวเราะก่อนจะหยุดเมื่อได้ยินทีมงานประกาศเรียกให้คนทั้งคู่เข้าไปแข่งขัน
“อย่าทำตัวกระจอกจนกรรมการด่ามากล่ะ” ประโยคนั้นหลุดออกมาจากริมฝีปากคล้ายจะด่าและเตือนกันไปในคราวเดียว
เด็กหนุ่มไม่พูดอะไรเพียงยิ้มเท่านั้น
“การแข่งขันครั้งนี้มีหลายคนรอคอย
หวังว่าจะทำกันเต็มที่นะ” เสียงของซานอีบอกกันคนทั้งคู่
ก่อนที่ดีเจจะปล่อยบีทที่ผู้เข้าแข่งขันเลือกเพื่อประชันการแรปกัน
ช่วงจังหวะที่เพลงขึ้น
การมองไปยังเหล่ากรรมการทั้งหมดคล้ายมีแรงกดดันไร้ตัวตนปะทะ
ความรู้สึกของแอนดัพค่อนข้างสับสนและความมั่นใจที่มุ่งแต่จะบดขยี้ศัตรูคล้ายจะตกหล่นทำให้การแรปมีความผิดพลาดและเมื่อถึงคราวฮันโซลที่ตั้งใจพาตัวเองมาตกรอบเริ่มแรปยิ่งทำให้กรรมการมีสีหน้าแย่ลงไปอีกจนกระทั่งจบเพลง
บรรยากาศภายในห้องก็เหลือเพียงความเงียบ
“ผมรู้สึกว่า
เวลาที่ผมใช้ดูแบทเทิลเมื่อกี้ ศูนย์เปล่าครับ” ซานอีเริ่มวิจารณ์ขึ้นมาก่อนตามมาด้วยซิโค่ที่ออกอาการประหลาดใจ
“ส่วนตัวผมคิดว่า
แอนดัพจะจัดหนักเวอร์นอนมากกว่านี้นะ”
ขณะที่กรรมการจากทีมวายจีถอนหายใจแล้วติคนทั้งคู่แทบจะส่งไม้ต่อกันเป็นทอดๆ
“แอนดัพ
คุณทำได้ไม่ดีเท่าในรอบสองนะครับ ทั้งๆที่มันเป็นแบทเทิลที่ผมตั้งใจรอมาหลายวัน”
“ผมว่าเหตุการณ์แบบนี้มันน่าเสียดายมาก
การที่เราต้องเลือกคนที่ทำได้ดีกว่าจากสองคนที่ทำได้ไม่ดี”
“เอาจริงแล้ว
ตอนนี้ผมไม่อยากได้ทั้งสองคนมาร่วมทีมเลย”
คำวิพากษ์วิจารณ์จากเหล่ากรรมการทำให้คนที่มั่นใจในตัวเองมาตลอดเหมือนถูกต่อยจนหน้าชา
ใบหูเริ่มแดงจากความผิดหวังตัวเองที่ก่อตัวขึ้นภายในใจ
ฮันโซลเหลือบมองกรรมการสลับกับคนข้างตัวอย่างเป็นห่วงจนดูเหมือนเครียดกับคำตัดสิน
“เวอร์นอนครับ
คุณไม่ได้ไปต่อ” พอคำตัดสินประกาศออกมา
เด็กหนุ่มก็เหยียดยิ้มหันไปมองคนชนะพลางยื่นมือออกไปหา
หากอีกคนยังอารมณ์ค้างอยู่กับความผิดหวังในตัวเองจนถูกกรรมการเรียกนั้นแหละถึงปล่อยมือจากการถูจมูกไปจับมือนุ่มนั้นไว้
แรงจากปลายนิ้วและมือที่กดลงมาทำให้ฮันโซลสัมผัสได้ถึงความเครียด
แม้จะส่งยิ้มปลอบไปให้ก็ไม่เป็นผล...การจับมือนั้นนานหลายนาทีจนซิโค่ต้องประกาศออกไมค์
“ถ้าจะจับมือกันนานขนาดนี้
ไปจับต่อข้างนอกก็ได้ครับ”
เพียงเท่านั้นมือหยาบใหญ่ของอีกคนก็ปล่อยจากมือนุ่ม
เด็กหนุ่มเดินผ่านหลังออกไปรอด้านนอกปล่อยให้คนโตกว่าไปรับหมวกและจับมือกับกรรมการ
บรรยากาศระหว่างการเดินออกมาด้วยกันเต็มไปด้วยความเงียบ
แอนดัพยังติดค้างกับคำติที่ได้รับจนหูและหน้าแดงจากความโกรธตัวเอง
ฮันโซลอยากจะปลอบแต่เพราะตากล้องจับภาพของคนทั้งคู่อยู่เลยจำใจต้องตามน้ำเงยหน้ามองพระจันทร์ดวงโตที่ลอยเด่นท่ามกลางความมืดมิด
“แอนดัพ
มีสัมภาษณ์เดี่ยวต่อนะครับ” ทีมงานรีบบอก
เจ้าของชื่อกระพริบตาเท้าเอวมองไปในความมืดไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะพูดอะไรทั้งสิ้น
จังหวะที่ตากล้องและทีมงานถอยห่างออกปลายนิ้วของบางคนก็สะกิดเข้าที่ไหล่
“พี่ พี่แอนดัพ พี่บยอล” เสียงสดใสจากด้านหลังเรียกแต่ไม่มีการตอบรับ
ฝ่ายที่เครียดเอาแต่ยืนอยู่อย่างนั้นเป็นสิบนาที
คนเรียกเลยขยับเข้าไปดักข้างหน้ามองรอยย่นตรงหว่างคิ้ว
มือนุ่มก็ยื่นออกไปจับหน้าของอีกคนให้หันมามองโดยอัตโนมัติ
ดวงตาสีชาแข็งกร้าวแดงก่ำจากความโกรธประสานกับนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเดียงสาที่เปล่งประกายเหมือนดวงดาวในยามค่ำคืน
“โหย
หน้าแดงเหมือนโดนต่อยแบบนี้ ตอนไปสัมภาษณ์ออกกล้องคนเขาจะได้หาว่าผมตีพี่นะ
ยอมเหรอ โดนคนอื่นหาว่าโดนเด็กตีอะ” เสียงสดใสเอ่ยอย่างอ่อนโยนแล้วเหลือบตาจากหน้าของอีกคนไปบนท้องฟ้า “อย่าเอาแต่ก้มหน้าสิครับ วันนี้พระจันทร์อุตส่าห์เต็มดวงด้วยนะ
สวยมากเลยล่ะ ฮยองจะไม่ดูมันสักหน่อยเหรอ”
แววตาอ่อนละมุนและรอยยิ้มอาบหน้าผสานกับกลิ่นหอมอ่อนเหมือนกลิ่นดอกไม้ยามเช้าบนมือนุ่มที่สัมผัสข้างแก้มสากคล้ายเป็นยาวิเศษที่ทำให้อารมณ์โกรธขึ้งในใจลดระดับลงอย่างช้าๆ
ตาปรายขึ้นไปบนฟ้ามองพระจันทร์ที่ส่องแสงสกาว
เด็กหนุ่มสัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่เย็นลงจึงปล่อยมือจากใบหน้าของอีกคนแล้วยกมือขึ้นเหมือนผู้ร้ายที่ยอมจำนน
“5555 เมื่อกี้ผมไม่ได้ตั้งใจจะจับหน้าฮยองนะ
ถ้าจะต่อยคืนก็ต่อยได้นะ” เสียงหัวเราะร่วนดังขึ้น
แอนดัพเม้มริมฝีปากมองคนตรงหน้าที่สวยเหมือนพระจันทร์บนฟ้า...คำพูดที่เบี่ยงประเด็นให้ลืมแทนการปลอบเป็นวิธีที่เขาต้องการมากกว่าได้ยินคำว่า
ไม่เป็นไร เสียอีก
“เวอร์นอน
มาทางนี้หน่อยครับ” ทีมงานโผล่มาเรียกให้ตามไปอีกทาง
ฮันโซลมองหน้าเรียบเฉยของคนตรงหน้าแล้วยิ้มกว้างพลางโค้งเกือบเก้าสิบองศาเป็นการขอบคุณที่อยู่แข่งกันมาจนถึงวาระสุดท้าย
ถึงจะเป็นฝ่ายถูกฆ่าออกอากาศก็ตาม
“ขอบคุณมากนะครับสำหรับทุกอย่าง
จากนี้เราคงไม่ได้เจอกันแล้ว แต่พี่อย่าเลิกเกลียดผมนะ
เวลาที่รู้สึกโมโหอยากฆ่าใครสักคน ลองหยิบหมอนมาแล้วคิดว่าเป็นหน้าผมจากนั้นต่อยลงไปเลยจะได้อารมณ์ดี
แล้วผมจะติดตามผลงานของพี่นะ และถ้าพี่มีเวลาว่างพี่ก็ติดตามผลงานผมบ้างนะครับ”
เจ้าของร่างบางยังคงเหยียดริมฝีปากจนตาหรี่เล็กก่อนจะหันหลังเกือบจะเดินออกไปแล้วแต่เพราะมือใหญ่เอื้อมมาจบชายเสื้อคลุมทำให้ชะงัก
“เอาคาทกมึงมาดิ”
“ครับ”
“คาทกมึงอ่ะ
เล่นไม่ใช่เหรอ ขอหน่อย”
“เอาไปทำไมครับ”
“จะเอาไปทำอะไรก็เรื่องของกูน่า”
“555 งั้นไม่ให้”
“โวะ
อย่ามากวนตีน”
“ก็ถ้าพี่ไม่บอกว่า
เอาไปทำอะไรผมก็ให้ไม่ได้หรอกครับ”
“ทำไมมึงต้องให้เหตุผลกับทุกเรื่องด้วยวะ”
“แล้วทำไมพี่ต้องไม่บอกเหตุผล
ผมทุกเรื่องเลยล่ะ”
“เออ
ไม่ให้ก็เรื่องของมึง” แทนที่จะพยายามขออีกหน่อยแต่ชายหนุ่มกลับถอดใจไปง่ายๆ
อีกฝ่ายก้มหน้ายังคงยิ้มเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับการจากลา
ตาสีชามองตามหลังของเด็กประสาทคนนั้นที่ห่างออกไปเรื่อยๆ ภายในใจมีถ้อยคำที่อยากจะเอ่ย
คำที่ว่า อยากรู้จักให้มากกว่านี้แต่เขาก็เลือกจะปล่อยมันไป
ฮันโซลปิดเปลือกตาลงอย่างอ่อนล้า
ทุกขณะที่ก้าวเท้าไปข้างหน้า
ความสนุกจางหายไปเหมือนสายลมที่พัดผ่านทำให้หัวใจนั้นเบาโหวง
จบแล้วล่ะ ไม่มีคำลา
ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีอะไรเลยที่พอจะหวังได้ว่า ฮยองคนนั้นจะคิดถึง
เขาก็แค่เด็กแปลกๆคนหนึ่งเท่านั้นเอง
การสัมภาษณ์เดี่ยวดำเนินไปอย่างเรื่อยเปื่อย
แอนดัพพูดถึงช่วงเวลาแห่งการแข่งขันและความพลิกผันที่เกิดขึ้นโดยไม่พาดพิงถึงคู่แบทเทิลของตัวเองเลยสักนิดแม้ตากล้องกับทีมงานจะพยายามบิ้วก็ตาม
...เขาเพิ่งตระหนักได้ในตอนที่นั่งลงสัมภาษณ์
เมื่อไหร่ที่รายการออกอากาศ การแข่งขันครั้งนี้คนที่จะเสียก็เห็นจะมีแต่เด็กนั่น
เวอร์นอนคือเหยื่อของรายการนี้...และเมื่อคิดถึงตรงนี้
ทำให้อาการเจ็บแปลบแล่นเข้ามาอีก
...บยอล
มึงเป็นคนใจร้ายมากเลยวะ...
“ทราบไหมครับว่า
ทางรายการมีรอบแก้ตัวให้กับแรปเปอร์ที่ทำได้ดีแล้วตกรอบ” ทีมงานรายการถาม ทำให้คิ้วหน้าของอีกคนเลิกสูง
“มีด้วยเหรอครับ”
“ครับ
เราจะเรียกคนที่ตกรอบทุกคนมาแข่งขันกันใหม่
โดยให้กรรมการจากแต่ละทีมจะเลือกคนที่มีความสามารถขึ้นมา”
“อ้อ” ชายหนุ่มหลุดปากออกมา จากนั้นการสัมภาษณ์เดี่ยวกับจบลง
เขาเดินออกจากห้องสัมภาษณ์ไปสมทบกับเพื่อนกลุ่มตัวเองที่ยืนอยู่แถวลานจอดรถ
ฮยอนแทแจ้งผลเรื่องที่ลิลบอยกับบีวายและแจวอนกับจูฮอนจะต้องแข่งกันใหม่อีกรอบ
ตากล้องและทีมงานตามหลังมาถ่ายและสัมภาษณ์เพื่อนรักสามคนที่ผ่านเข้ารอบไปด้วยกัน
บรรยากาศการพูดคุยเป็นไปอย่างสนุกสนานจนทีมงานเดินกลับไป
สีหน้าของคนตัวเล็กที่สุดในกลุ่มก็เริ่มไม่ค่อยดี
“คนอื่น
กลับกันไปหมดแล้วเหรอ”
“แหงสิ...ดึกขนาดนี้คนตกรอบเขาก็กลับบ้านกันหมด” มิโนยกมือพาดบ่าเพื่อนรักก่อนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้เลยยื่นถุงกระดาษที่ถืออยู่ส่งให้ “เออ เมื่อกี้เวอร์นอนมันฝากนี้ให้มึงอ่ะ”
แอนดัพรับถุงกระดาษจากมือเพื่อนมาเปิดดูของข้างในที่มีลูกอมมะนาวที่เขาแสนเกลียดยัดอยู่รวมกับน้ำเกลือแร่รสมะนาวพร้อมข้อความกระดาษโน้ตสั้นๆที่ว่า
เรื่องซื้อโกโก้ให้ ผมล้อเล่นนะครับ ทำให้คนอ่านเม้มริมฝีปากแน่น
“แม่งไปนานหรือยัง”
“เห็นน้องมันบอกจะไปรอผู้จัดการมารับตรงประตูรั้วอ่ะ
แต่ก็พักใหญ่แล้วอ่ะมึง คงจะกลับ อ้าว ไอ้ห่า ยังพูดไม่จบ” ฮยอนแทตะโกนใส่แทบทันทีที่เพื่อนยัดถุงกระดาษใส่มือแล้วหุนหันวิ่งออกไป
แอนดัพวิ่งไปยังลานจอดรถมองเห็นฮันโซลก้าวขึ้นรถไปต่อหน้า
แม้พยายามเร่งฝีเท้าวิ่งตามออกไปจนถึงท้องถนนแต่ไม่อาจไล่ทัน
สุดท้ายความเหนื่อยก็ทำให้เดินโซเซทรุดลงนั่งพักกับขอบทางเท้าพลางเงยหน้าไปยังพระจันทร์ที่ส่องสว่างในความมืด
วินาทีนั้นเองที่เขายอมรับกับตัวเองอย่างหมดรูปแล้วว่า
...เขาไม่เคยเกลียดเด็กคนนั้นเลย...
----------------------------------------------------------------------
ฮันโซลเดินโซเซออกมาจากห้องน้ำอย่างหมดแรง
พอไสกายเข้าไปใต้ผ้าห่มนุ่มบนเตียงหัวถึงหมอนได้ก็ทำท่าจะหลับแต่เพราะเสียงแจ้งเตือนข้อความจากคาทกในไอแพดที่ดังขึ้นมาทำให้ต้องคว้ามาดูทั้งที่ตาแทบจะลืมไม่ขึ้น
...พี่ไปแข่งมาเป็นยังไงบ้าง...
ข้อความที่เด้งขึ้นมานั้นส่งมาจากซามูเอลหรือที่ทุกคนเรียกกันง่ายๆ
ว่า แซม...น้องชายตัวน้อยของเขาที่บัดนี้ย้ายไปอยู่ภายใต้สังกัดอื่น
...ก็ดี
แล้วทำไมยังไม่นอน ดึกแล้วนะ...
...จะนอนแล้วล่ะ
แต่มีคนโทรปลุก ตอนนี้ พี่ทำอะไรอยู่ครับ...
...นอนอยู่
มีอะไรหรือเปล่า...
...ก็มีแต่ไม่สำคัญอะไรมาก
พี่นอนก่อนก็ได้...
...อย่าพิมพ์ให้อยากรู้แล้วไม่บอกดิ
มีอะไรก็บอกมาเถอะ...
...มีคนเขาอยากได้คาทกฮยองอ่ะครับ
แต่ผมไม่กล้าให้เองเลยมาขออนุญาตจากฮยองก่อน...
...ใครขอ...
...พี่แจวอน...
...เอาไปทำไมเล่า
ปกติมีอะไรก็คุยผ่านนายตลอดนี้...
ฝ่ายถูกขอถามกลับเพราะรู้จากปากแซมอยู่แล้วว่า
แจวอนฮยองนอกจากจะไม่ชอบเช็กคาทกแล้วยังตอบข้อความห้วนๆ
อีกทั้งเวลามีอะไรก็คุยผ่านแซมประจำจะเอาไปทำอะไร
...พี่เขาบอกแค่ว่ามีคนอยากได้
แต่ไม่ยอมบอกว่าเป็นใคร...
...ถ้าไม่บอก ก็ไม่ให้...
...ง่า พี่เขาบอกว่า
คนขอไม่ให้บอกอะครับ...
...คนขอนี้หน้าดุๆ
คิ้วหนาๆ ชอบวอดก้าหรือเปล่า...
ข้อความที่เด้งมาตลอดหายไปพักใหญ่ก่อนที่จะเด้งกลับมาอีกรอบ
...พี่แจวอนฮส่งสติ๊กเกอร์หัวเราะมาแต่ไม่ยอมบอกว่าใช่หรือเปล่าอ่ะครับ...
...อ้อ...
...จะให้ได้ไหมครับ...
...ไม่ต้องให้
ถ้าคนที่ขอพี่แจวอนอยากได้ให้มาขอเอง พี่จะนอนแล้วนะแซม ฝันดี...
เด็กหนุ่มพิมพ์ข้อความตัดบทพร้อมส่งสติ๊กเกอร์หาวไปให้แล้วปิดหน้าต่างคาทกในไอแพดไปก่อนที่ใบหน้างัวเงียเหลือทนนั้นจะปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา
นิ้วเรียวขาวกดไอคอนอินสตราแกรมบนจอเปิดโปรแกรมขึ้นมาแล้วเลื่อนดูบรรดาผู้ที่ตนเองติดตาม
ไม่มีความเคลื่อนไหวจาก
อินสตราแกรมของ Andupindahouse แต่นั้นไม่ใช่สิ่งสำคัญ นิ้วเรียวกดไปยังรูปกล่องที่อยู่ในหน้าแรก
ในนั้นมีข้อความและรูปภาพจาอฮยอนชอลส่งมา
เขาเปิดดูมันแล้วกดหัวใจจากนั้นจึงกดเลือกรูปภาพลูกอมในห่อกระดาษขาว
เลือกคนที่ต้องการและพิมพ์ข้อความบางอย่างลงไปก่อนกดส่งและปิดหน้าจอไอแพดวางไว้บนหัวเตียงแล้วล้มตัวนอน
...ถ้าไม่ง่าวเกินไปคงเห็นล่ะนะ...
0 Comments