BITTER SWEET : CHAPTER FOUR
07:11
บรรยากาศในห้องรวมของผู้เข้าแข่งขันก่อนถ่ายทำเต็มไปด้วยเสียงผู้คนจ้อแจ้
ฮยอนแทเลือกนั่งลงขนาบข้างมินโฮ
ก่อนที่จะกวักมือเรียกเพื่อนที่สวมเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นและสแนปแบคลายพรางทหารให้เข้ามานั่งใกล้ๆกัน
“ไง มึง
ได้ยินว่าเมื่อวานมีสาวมาทิ้งเบอร์ให้” ฮยอนแทเริ่มเปิดประเด็นพลางหัวเราะ
“เชี้ยอูซองมันบอกมาอีกดิ
มันเป็นเมียมึงหรือไง มีอะไรต้องแล่นไปบอก”
“555 ก็ว่าไม่ได้นะ
เพื่อนมีอะไรก็ต้องอัพเดตข่าวสาร”
“อย่าบอกกูนะว่าเอาเรื่องนี้ไปกระจายในกลุ่มด้วย”
“โอ๊ย
นี่มึงไม่ได้เปิดคาทกกลุ่มดูเลยไง
ไอ้อูซองกับหมีมันไปเผาเรื่องสาวให้เบอร์กับมึงรังแกเด็กไว้เต็มเลย”
“ไอ้เหี้ย”
“คนเขาตั้งกลุ่มในคาทกกันไม่ใช่เอาไว้เพื่อการเสือกเหรอ”
“แม่ง
กูไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่ามึงแล้ว”
“แต่ตอนพูดเรื่องน้องเขา
พี่เจทงแม่งบอกว่า เผลอไปคุยกับกับฮยอนชอลฮยองมา ฮยองเขาปกป้องเต็มที่เลย
บอกด้วยว่า เคยสอนมันอยู่ เป็นเด็กดี สงสัยจะชอบน้องมัน” ฮยอนแทบอกกล่าวถึงสิ่งที่ได้จากห้องแชท
“จริงๆน้องมันก็ไม่ได้ผิดอะไร
ไม่น่าเอาไปเป็นเป้าในคาทกเลย ถึงคนอื่นจะบอกว่าน้องมันหน้าตาน่ารักก็เหอะ”
“งั้นวันหลังกูเอารูปแทฮยอนไปหย่อนในคาทกแทนล่ะกัน”
“โอโห
ไอ้ห่าหมีขาว ถ้ามึงเอาลงเมื่อไหร่ กูจะเผาบ้านมึง” มินโฮร้องขึ้นมาทันทีเรียกเสียงหัวเราะจากสามเพื่อนรักได้เป็นอย่างดี
ก่อนที่ฮยอนแทจะยกมือส่งสัญญาณชี้นิ้วไปยังเด็กหนุ่มลูกครึ่งที่โผล่หน้าเข้ามาเป็นคนล่าสุด
โดยมีผู้จัดการตามมาส่ง
ฮันโซลไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่อยากจะยิ้มและไล่โค้งให้ใครเลยสักนิด
ใจจริงเขาแค่อยากเข้ามานั่งเงียบๆอยู่กับตัวเองแต่ด้วยคำสั่งของผู้จัดการที่อยากให้เขามีภาพลักษณ์สดใสน่ารักตลอดเวลาทำให้เขาต้องลุกขึ้นมาทำอะไรที่ใจกำลังต่อต้าน
...เขาเป็นคนดื้อแต่ก็รู้ว่าดื้อกับอะไรได้ ไม่ได้
...ส่วนเรื่องที่ว่ามีอะไรทำให้เขาหมดอาลัยตายยากก็คงเป็นเรื่องที่ท่านประธานต่อสายตรงมาหาพี่ผู้จัดการอย่างกะทันหันเมื่อเช้าเพื่อแจ้งให้เขายุติการแข่งขันในรายการเพื่อเตรียมตัวเดบิวต์อย่างจริงจัง...
‘บอกเอ็มเน็ตไปแล้วว่า
ขอถอนตัว แต่ทางนั้นไม่ยอม
เห็นว่ามีประเด็นจะเล่น ถ้าจะถอนก็ทำให้ตัวเองตกรอบแทน
เพราะอย่างนั้นหาวิธีทำยังไงก็ได้ให้ตัวเองตกรอบซะ’
คำพูดของพี่ผู้จัดการก้องอยู่ในสมอง...ความรู้สึกของเขามันเหมือนกับภูเขาที่ถูกระเบิดทำลายจนราบเป็นหน้ากลอง
ความพยายามทั้งหมดที่อดตาหลับขับตานอนเพื่อมันสลายไปในพริบตา
แต่ถ้าจะให้เห็นแก่ตัวทำลายคนที่รักทั้งกลุ่มเพื่อความฝันที่ยังหาโอกาสสานมันได้ภายหลัง
เขาก็ทำไม่ลง
เพราะอย่างนั้นเขาเลยได้แต่อยู่ในภาวะทำใจและซังกะตายแต่ต้องฝืนยิ้มเพราะเป็นหน้าที่...
เด็กหนุ่มลอบถอนหายใจขยับไปเรื่อยๆ
ไปพร้อมกับการเตรียมใจ
จนเข้าใกล้กลุ่มคนที่เขาจำได้ว่ามีฮยองที่ไม่ชอบหน้าเขารวมอยู่ด้วย
“เด็กคนนั้น
คนที่มึงบอกว่า บยอลมันจะไปต่อยใช่ปะ ท่าทางมันอ่อนน้อมจะตาย
ดูดิไล่โค้งให้ชาวบ้านเขาไปทั่วเลย”
“กูไม่ได้ไปต่อยแม่งได้ปะ
ไอ้เชี้ยหมีขาว มึงนี่ก็ขยันเอาเรื่องมั่วซั่วไปบอกหมีดำมันจังเว้ย” แอนดัพหันไปเอาความกับเพื่อนตัวใหญ่ที่นั่งยิ้ม
“เอ้า
กูบอกเรื่องจริงมาด่ากูมั่วอีก เฮ้ย เงียบก่อน น้องแม่งเดินมาแล้ว”
มินโฮยกมือปรามเพื่อนแล้วพยักหน้ารับการโค้งทำความเคารพจากคนอ่อนกว่าพลางส่งยิ้มกว้างเช่นเดียวกับฮยอนแทที่ยกมือเป็นเชิงทักทายกลับ
คงจะมีแต่แอนดัพที่พยักหน้าให้ไปแกนๆ แต่สายตากลับป้ายชื่อที่ถูกสร้อยทับ
...เวอร์นอน...
ฮันโซลกำลังจะเหยียดตัวจากการโค้งคนอายุมากกว่าทั้งสาม
แต่ชั่วจังหวะที่เงยหน้าเขาได้กลิ่นหอมของบางคนที่ทำให้ย่นหน้าผาก
...ในบรรดากลิ่นน้ำหอมอ่อนๆนั้นมีกลิ่นหนึ่งที่เขามั่นใจเลยว่าเป็นกลิ่นเดียวกับที่ได้กลิ่นเมื่อวาน
...ถึงจะไม่มีกลิ่นบุหรี่เย็นๆเจือก็เป็นกลิ่นเดียวกันนี่แหละ...
“พวกพี่ใช้น้ำหอมกันหรือเปล่าครับ” คำถามเหมือนจะซื่อหลุดออกมาจากปาก
“ก็ใช้นะ...ใครๆเขาก็ใช้นิ
มันแปลกตรงไหนเหรอ” มินโฮถามกลับ
“เมื่อวานผมได้กลิ่นน้ำหอมนี้แถวหออ่ะครับ
รู้สึกว่าหอมดีก็เลยอยากรู้ชื่อเผื่อจะซื้อใช้บ้าง” ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองไปยังคนทั้งสามที่มองมาอย่างด้วยรอยยิ้มกว้าง
แต่เสี้ยววินาทีหนึ่งเขาได้เห็นฮยองคนที่ไม่ชอบหน้าเขาเม้มริมฝีปาก
“เรื่องชื่อนี้ไม่รู้เหมือนกันแฮะ
แทฮยอนซื้อมาให้ก็เลยใช้” ไอดอลหนุ่มจากวินเนอร์กลอกตาบนพยายามคิดแต่ก็ได้คำตอบออกมาเท่านี้
“แต่พี่ไม่ได้ใส่วะ
กลิ่นสบู่ล้วนๆ” ฮยอนแทตอบแต่อีกคนในกลุ่มกับหันไปอีกทางเหมือนไม่อยากเผชิญหน้า
...ไม่เอาดีกว่า
อย่าคิดไปเอง ไม่มีเรื่องบังเอิญขนาดนั้นหรอก...
“ขอบคุณมากครับ” คนอ่อนกว่ายิ้มกว้างแล้วผละจากไป ปล่อยให้คนเย็นชาเมื่อครู่กลืนน้ำลาย
แกล้งทำไม่สนใจอยู่พักใหญ่แต่ในท้ายที่สุดก็หันกลับไปมอง
แม้เด็กประหลาดนั่นจะเดินกลับไปนั่งในที่ของตัวเอง สายตาก็ยังจดจ้องตามไปเหมือนมีแรงดึงดูด
...ไอ้ห่า
อย่าเสือกฉลาดรู้ขึ้นมาล่ะมึง...
เด็กหนุ่มเดินกลับมาทรุดลงนั่งบนเก้าอี้ข้างๆกล่องอาหารเช้าที่ทางรายการแจกให้
มือเรียวขาวหยิบเอาแซนด์วิชมากินสลับกับดื่มน้ำส้มที่อยู่ในกล่องรองท้อง
ก่อนจะยิ้มให้กับชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาผู้มีผิวสีน้ำผึ้งซึ่งยืนยิ้มกว้างอยู่ตรงหน้า
วัน หรือ แจวอนฮยองจาก 1Punch วงดูโอที่ฟอร์มเป็นยูนิตระหว่างสองบริษัทซึ่งมี
ซามูเอล
น้องชายคนเล็กที่เคยฝึกร่วมกันมาก่อนที่น้องจะโยกย้ายออกไปอยู่ในสังกัดอื่น
แต่เขายังคงติดต่อกับน้องและทำให้มีโอกาสรู้จักกับฮยองคนนี้ด้วย
โดยส่วนตัวแล้วแจวอนฮยองเป็นคนหล่อ
อัธยาศัยดีและมีรอยยิ้มอาบหน้าตลอดเวลา
แต่ไม่รู้ทำไมพอเห็นใกล้ๆแล้วเหมือนมีอะไรซ่อนอยู่ในตัวแบบที่ยากจะเข้าถึงอยู่ด้วย...
“วันนี้โดนเล่นหรือยัง” คำทักทายประโยคแรกที่หลุดจากปากทำให้คนฟังหลุดหัวเราะ
“ยังเลย
แล้วพี่อ่ะ...โดนหรือยัง”
“ไม่รู้สิ
ไม่ได้สนใจ”
“งั้นผมก็ไม่จำเป็นต้องสนใจด้วยเหมือนกัน”
แจวอนหัวเราะแล้วทรุดลงไปนั่งข้างๆ
หยิบขนมปังของตัวเองมากินคำใหญ่แล้วเคี้ยวแบบไม่แคร์สายตาชาวบ้านแล้วอยู่ๆก็พูดถึงมาทั้งที่ยังเคี้ยวไม่หมดปาก
“ได้ยินจากแซมแล้ว...ซวยหน่อยนะ”
“ไม่หรอก ถึงไม่ถูกสั่งก็ไม่แน่ว่าจะไม่ตกรอบซะหน่อย”
“555”
“แต่ถ้าอยู่ไปถึงรอบลึกๆได้
ตอนนั้นผมก็เดบิวต์ไปแล้วพอดี ทางบริษัทเขาวางไว้แล้วว่า
ถ้ามีรายการที่ให้คนต่างชาติไปได้ล่ะก็เขาจะส่งผมไปคนแรก
อย่างคราวก่อนที่ผมไปถ่ายรายการต้องไปกินนอนอยู่ที่อื่นนะ ถ้าติดตรงนี้ก็ไปไม่ได้
มันเสียโอกาสในการโปรโมทคนอื่นด้วย”
“นั้นสินะ...อย่างว่าแหละ
เป็นไอดอลก็ลำบากไม่ต่างกับพวกใต้ดินหรอก”
“ก็ลำบากกันคนละแบบ
คนเกลียดไอดอลแรปเปอร์แต่มีเพื่อนเป็นไอดอลก็น่าจะเข้าใจในจุดนี้”
“พูดกันแค่สองคนอย่าลามไปคนอื่นดิ
เดี๋ยวก็มีเรื่องหรอก รอบก่อนเห็นว่ามีประเด็นกับแอนดัพฮยองเขานิ”
“ผมไม่ได้อยากมีเรื่องกับเขานะ
ผมให้ลูกอมเขาเพื่อสงบศึกด้วย”
“แล้วทำไมเขายังมองตาขวางวะ”
“มอง” คราวนี้คนพูดหันไปหาคนแก่กว่าที่เจ้าตัวตั้งใจพาดพิง
แต่กลายเป็นว่าทางนั้นทำตาดุมองเขาอยู่ พอสบตากันเท่านั้นก็เป็นฝ่ายนั้นที่หันหนี
“5555 ตลกวะ” คนข้างๆพูดขึ้นพลางหัวเราะลูกใหญ่
“อืม
ตลกจริงๆนั้นแหละ”
“เอ้า
รู้เหรอว่าพี่ขำอะไร”
“ผมว่าผมรู้นะ
พี่คิดเหมือนผมหรือเปล่าลองพูดมาดิ”
“555 ไม่เอาดีกว่า
ดูแลตัวเองดีๆนะ พี่ไปล่ะ” แจวอนตัดบทโดยไม่เฉลยความแล้วเดินหนีไปเข้าห้องน้ำสวนกับนิวแชมป์ที่เข้ามานั่งแทนที่
ฮยอนชอลเป็นคนที่ฮันโซลรู้จักมาก่อนหน้าที่จะมาแข่ง
เคยเจอกันและคุยช่วงที่ฝ่ายฮิปฮอปถูกส่งไปเทรนกับค่ายใต้ดินและบนดินทั้งหลาย
พอไม่ได้เทรนแล้วเขาก็ติดต่อกันผ่านทาง DM อินสตราแกรมหรือไม่ก็ใน DM ทางแฟนคาเฟ่ที่บริษัทสร้างไว้
“ไง...ไอ้ลูกหมา”
“พี่มาสายมากเลยนะ
นึกว่าจะมาแบบเขาเริ่มแข่งไปพอดีเลยแหละ”
“เออ
รถติดวะ ว่าแต่เอ็งเหอะ หิวมากเหรอกินหมดกล่องเลย”
“ผมกำลังโต
เลยต้องกินเยอะๆ”
“เอาขนมไหม”
“ถ้ามีให้ ก็กิน”
“งั้นก็เอาไปกินไป” ฮยอนชอลยื่นช็อกบอลกับน้ำโกโก้ที่แวะซื้อมาให้...ในความเอ็นดูก็มีความเป็นแฟนบอยในตัวลูกหมาน้อยคนนี้สูงพอสมควร
...ก็ชอบมันแหละ
มันน่ารักดี...
“ที่มาสายเพราะแวะซื้อนี้ให้ผมเหรอ
ใจดีจัง งั้นผมให้นี้เป็นรางวัลตอบแทนแล้วกัน”
คนอ่อนกว่าล้วงมือไปในกระเป๋าเสื้อหยิบลูกอมส่งให้
ในตอนนั้นเองที่คนซึ่งนั่งห่างออกไปลุกจากเก้าอี้เดินผ่ากลางระหว่างคนทั้งคู่โดยหันมาพูดสั้นๆ
ว่า โทษทีทางมันแคบแล้วก็เดินหายไปทางไปห้องน้ำทันที
ฮยอนแทกับมินโฮมองตามเพื่อนที่เดินผ่ากลางการสนทนาโดยไม่ได้นัดหมาย
ก่อนจะหันกลับมาสบสายตากัน
“มันเป็นเหี้ยอะไรของมัน” คำพูดนั้นประสานแทบเป็นเสียงเดียวกัน
แอนดัพเดินไปเข้าห้องน้ำพอจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อยก็เดินไปล้างมือตรงอ่าง
พลางคิดถึงลูกอมสตอเบอรี่ที่เห็นได้ทั่วไปตามมินิมาร์ทที่เด็กนั่นยื่นให้กับนิวแชมป์ฮยอง
...อันนั้นมันอร่อยนะ
ทำไมกับกูถึงให้ลูกอมรสเลวนั้นวะ ไอ้เด็กเปรต...
แจวอนโผล่ออกมาจากอีกห้องพอเห็นหน้าของอีกคนบนกระจกก็เดินมายืนล้างมือข้างๆ
“อา พี่ สวัสดีครับ” อีกฝ่ายทักทายด้วยรอยยิ้ม “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“เปล่า” คนโตกว่าว่าเว้นจังหวะเล็กน้อยจึงพูดต่อ “นายล่ะเป็นยังไงบ้าง”
“ก็เรื่อยๆครับ”
“เมื่อวานฉันฟังเพลงนาย Feel
Good อ่ะ ใช้ได้เลยนะ”
“ชมผมแบบนี้ผมก็ดีใจแย่
นึกว่าฟังแล้วจะด่ากันซะอีก”
“จะด่าเรื่องอะไรวะ”
“ก็ได้ยินมาว่า
พี่ไม่ชอบไอดอลแรปเปอร์”
“เออ
ไม่ชอบ แต่ไม่ชอบไอดอลแรปเปอร์กะโหลกกะลาต่างหาก”
“อ้อ เป็นแบบนี้เอง
งั้น ผมขอตัวไปซ้อมก่อนนะครับ” อีกฝ่ายขอตัว
เช็ดมือที่เปียกน้ำกับกางเกงยีนส์ตัวเอง
เกือบจะเดินออกไปแล้วถ้าไม่ถูกเรียกไว้ก่อน
“รู้จักกับเด็กห่านั่นเหรอ”
“ห๊ะ
อะไรนะครับ”
“ไอ้เด็กลูกครึ่งที่นายคุยด้วยอ่ะ”
“ฮันโซลอะเหรอ
ก็รู้จักอยู่บ้างครับ”
“มันเคยให้ลูกอมไหม”
“ไม่อ่ะครับ”
“เออ”
“ทำไมเหรอครับ”
“เปล่า
นายจะไปซ้อมก็ไปเหอะ”
แอนดัพยกมือไล่ด้วยรอยยิ้มให้ดูว่าไม่ได้เป็นการหาเรื่องแต่อย่างใด
แจวอนโค้งให้แล้วเดินออกไป ปล่อยให้อีกคนมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก
...นี่มึงบ้าปะวะ
คิดห่าอะไรเยอะแยะกะอีแค่เรื่องลูกอม...
-------------------------------------------------------------------------------------
การแข่งขันในรอบที่สองเริ่มขึ้นแล้ว
ปีนี้มีการเพิ่มเอฟเฟกต์เป็นไฟไว้รอบเวทีสำหรับคนที่ถูกปิดไฟเพื่อป้องกันการกระโดดลงมาหากรรมการเช่นเดียวกับที่มีผู้แข่งขันเคยทำในปีก่อน
โดยจะมีการรันรายชื่อตามลำดับใครไม่ถูกปิดไฟก็ได้เข้ารอบต่อไป
ส่วนคนที่ยังไม่ถึงคิวก็จะได้นั่งรออยู่ในห้องซึ่งจะมีการถ่ายทอดสดให้ชมด้วย
แรปเปอร์คนแล้วคนเล่าเข้าไปในห้องที่หลายคนเรียกว่า
ลานประหาร คนทำได้ดีก็ได้กลับมาห้องพักส่วนคนที่ทำได้ไม่ดีก็ถูกผลักให้กลับบ้านไป
ฮันโซลมองภาพบนหน้าจอเห็นไอดอลและแรปเปอร์ทยอยตกรอบไปด้วยสีหน้าสงบนิ่ง
“เครียดเหรอ” นิวแชมป์ถามเพราะเห็นอีกฝ่ายเงียบผิดปกติ
“ไม่ครับ”
“เนื้อเพลงที่เอ็งให้พี่ดู
เมื่อคืนมันดีนะ”
“ดีไปก็เท่านั้นแหละครับ
ยังไงวันนี้ก็ต้องทำตัวเองให้พ้นจากที่นี่ตามคำสั่งอยู่ดี”
“เอ็งกลัวจะถูกด่าหรือเปล่า”
“555 ไม่อ่ะครับ
เตรียมใจมารับคำด่าแล้ว”
“แล้วถ้าไอ้บยอลมันด่าล่ะ
รับไหวหรือเปล่า”
“บยอล...ใครครับ”
“ก็แอนดัพไง
ชื่อจริงมันชื่อบยอล”
“อา
แล้วทำไมผมโดนเขาด่าแล้วต้องรับไม่ไหวด้วยล่ะ”
“555 ห่วงตัวพี่เองก่อนเหอะ
ถ้าตกรอบได้เสียเงินซื้อเบอร์เกอร์แฮมชีสให้ผมแน่” เด็กหนุ่มหัวเราะเสียงใสพลางตบแขนฮยองที่นั่งข้างตัวเองเบาๆเป็นเชิงหยอกล้อ
แอนดัพจดจ่ออยู่กับภาพถ่ายทอดสดบนหน้าจอพลางพูดคุยกับมินโฮที่เอาผ้าห่มติดตัวมาห่มกันหนาว
แต่เพราะเสียงหัวเราะเบาๆที่แว่วเข้ามาในหูทำให้ต้องละสายตาไปยังด้านหลังสุดของห้อง
ณ ตรงนั้นเด็กประสาทกำลังหัวเราะให้รุ่นพี่ในกลุ่มของตัวเองอย่างสนุกสนาน
...รำคาญลูกตา...
“คนต่อไป
เวอร์น่อนครับ”
เสียงประกาศจากทีมงานในห้อง
เรียกความเงียบให้คืนมาในห้องได้ชั่วขณะ
ฮันโซลยิ้มกว้างลุกจากเก้าอี้โดยมีนิวแชมป์ยกมือลูบหลังให้กำลังใจ
เขาเดินเลาะข้างผนังพอออกจากห้องได้เท่านั้นสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นนิ่งสงบด้วยรู้ชะตากรรมของตัวเองดีว่า
มาได้ไกลเท่านี้
ทุกคนภายในห้องเฝ้ามองเด็กหนุ่มต่างชาติแนะนำตัวและแขวนสร้อยคอไว้บนตะขอที่เลื่อนลงมา
พอดนตรีขึ้นเด็กหนุ่มยังคงยิ้มแต่การแรปนั้นเรียกได้ว่าผิดพลาดหลายจุด
จนกรรมการกดปิดไฟเกือบหมดเหลือก็เพียงทีมแบรนด์นิวที่ยังไม่ยอมกดกระทั่งจบเพลงและข้อความ PASS ก็แสดงบนจอ
วินาทีนั้นเสียงร้องปนสบถก็อื้ออึง
แอนดัพจ้องเด็กประสาทนั้นเบิกตากว้างเสี้ยววินาทีเหมือนตกใจมากกว่าที่ตัวเองยังอยู่รอดบนเวทีก็รู้สึกสะดุดใจแต่เลือกจะปล่อยผ่าน
กรรมการทีมอื่นหันไปมองทางแบรนด์นิวอย่างไม่เข้าใจพักใหญ่แต่สุดท้ายก็ปล่อยให้ผู้เข้าแข่งขันกลับออกมา
ฮันโซลเดินกลับลงมาจากเวทีด้วยใบหน้าเรียบตึงแต่พอเจอหน้าตากล้องและทีมงานที่พยายามสัมภาษณ์ถึงความรู้สึกเมื่อครู่
เขาก็ทำได้แค่ฉีกยิ้มเหมือนรู้อยู่แล้วว่า ทางนี้ต้องการอะไร
...พลาดเองแหละที่คิดว่าจะตกรอบแบบง่ายๆ
ถ้าทำไม่ดี แบรนด์นิวก็ปราณีให้ผ่าน เชื่อขนมกินได้เลยว่ารอบสามถ้าไม่พลิกโผล่ะก็
เขาเดาได้เลยว่าจะเจอใคร ขึ้นอยู่กับว่า
อีกฝ่ายจะรู้ตัวแล้วเล่นตามเกมที่วางไว้ไหม...
“รู้สึกยังไงที่ผ่านเข้ารอบครับ”
“555 ผมทำได้แย่มาก
ทำไมผมไม่ตกรอบล่ะครับ”
“ไม่ทราบครับ
ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของกรรมการ”
“อา...ฉลาดจังครับ” เขาว่าพลางหัวเราะรื่น ทั้งที่ในใจอยากจะสบถว่า
เอ็มเน็ตเฮงซวยไปลงนรกเลยไปใส่ PDกับตากล้องแล้วนะ
ดีที่ยังข่มใจได้อยู่...
“หมายถึงอะไรครับ”
“5555 ผมอยู่ก็ไม่ได้ทำให้เรตติ้งเพิ่มขึ้นหรอกครับ”
เขาหัวเราะใส่อีกด้วยดวงตาใสซื่อแล้วเดินกลับมาที่ห้องรับรอง
สายตานับสิบพุ่งเป้ามาที่เขาด้วยความรู้สึกหลากหลาย หากส่วนใหญ่เป็นไปในด้านลบ
มีหลายคนบ่นพึมพำ บ้างก็สบถกระทบกระเทียบ
แต่ทั้งหมดทั้งมวลนี้ไม่มีอะไรกับเขามากเท่า จะแจ้งกับผู้จัดการและท่านประธานยังไงว่า
ผ่านเข้ารอบ
แอนดัพส่งเสียงในลำคอหยันขณะหันไปมองแผ่นหลังของเด็กหนุ่มที่เดินกลับไปนั่งยังด้านหลังห้อง
เห็นนิวแชมป์ตบบ่าคนที่นั่งหน้าระรื่นเหมือนไม่รู้สึกอะไรที่มีคนช่วยให้ผ่านเข้ารอบทั้งที่ทำพลาด
ความรู้สึกไม่พอใจก็แล่นขึ้นมาอีก
...เคยคิดว่ามันประหลาด แต่ที่จริงแม่งก็ไม่ต่างกับไอดอลแรปเปอร์ห่วยๆที่มีคนหนุนหลัง...
“คนต่อไป
แอนดัพครับ”
รายชื่อลำดับต่อไปที่ถูกประกาศทำให้ฮันโซลขมวดคิ้วเหมือนตัวเองถูกจัดฉาก
เขามองแผ่นหลังที่ถูกมือของฮยอนแทและมินโฮตบให้กำลังใจแล้วเกิดความเป็นห่วงลึกๆ
...ตอนนี้จะรู้ตัวหรือยังว่ากำลังจะกลายเป็นหมากให้รายการใช้เรียกเรตติ้ง...
แอนดัพก้าวเท้าเข้าไปยืนแนะนำตัวอยู่ต่อหน้ากรรมการและแขวนสร้อยเหมือนกับทุกคนที่ผ่านมา
ซิโค่ที่นั่งอยู่เปิดประเด็นถามอย่างตรงไปตรงมา
“ได้ยินว่านายหมายหัวพวกไอดอลแรปเปอร์”
“ก็ไม่เชิงหรอกครับ
ผมแค่คิดว่า คนพวกนั้น หลังจากมาที่นี่เพื่อให้คนรู้ความสามารถแล้ว
สุดท้ายเขาก็กลับไปทำเพลงตลาด ทำเพลงที่มีแต่คนชื่นชมพวกเขาเหมือนเดิม
ซีซั่นที่แถวผมยังไม่รู้สึกอะไรมาก แต่ครั้งนี้มันมากเกินไป
คนพวกนั้นก้าวเข้ามาที่นี่เยอะเรื่อยๆ”
“มีใครที่กวนใจนายมากที่สุดไหม” โลโค่ กรรมการร่วมจาก AOMG เสริมขึ้น
“คนที่ผ่านรอบสองไปเมื่อกี้
เวอร์น่อนครับ ผมไม่เข้าใจว่าเขาผ่านเข้ารอบได้ยังไง”
ในตอนแรกเจ้าของชื่อยังไม่รู้สึกตัวว่าถูกพูดถึงเพราะเอาแต่กดไอแพดรายงานผู้จัดการเรื่องผ่านเข้ารอบ
กระทั่งหลายคนเหลือบมองมาและถูกนิวแชมป์สะกิดเอานั้นแหละถึงรู้สึกตัว
ประโยคมุ่งร้ายเริ่มพรั่งพรูออกมาราวกับสายน้ำนั้นทำให้หน้าเรียบเฉยเริ่มมีรอยแยกตรงริมฝีปาก
เสียงใสที่หลุดหัวเราะออกมาเรียกความสนใจจากฮยอนแทและมินโฮรวมทั้งคนทั้งหมดให้หันมามองและยิ่งเห็นใบหน้านวลนั้นไม่มีความกังวลใดตามน้ำเสียงที่หัวเราะต่างก็พากันส่งสายตาประหลาดใจ
คงมีเพียงตากล้องของรายการที่แพนกล้องหนีไปทางอื่น
“ขำอะไรของเอ็งวะ” นิวแชมป์สะกิดถามเด็กที่หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังอยู่ข้างตัวเอง
“5555 อา
ท่าทางจะไม่รู้จริงๆสินะ”
“หมายความว่าไงวะ
อธิบายให้ฟังหน่อยดิ”
“5555 ก็แค่เกมนะครับ...เกมที่ผมกับพี่เขาต้องเล่นด้วยกับอาทิตย์หน้า”
“พูดอะไรวะไม่เห็นจะเข้าใจ”
“555 พี่อย่ารู้เลย”
ฮันโซลหลุดหัวเราะออกมาอีกรอบ...มันก็แค่เกมนั้นแหละ
ตอนรายการฉายเขาก็เดบิวต์ไปแล้วเรียบร้อย เมื่อทาง PD วางหมากมาแล้วว่าจะจับคนไม่ชอบไอดอลมาปะทะกับไอดอลฝีมืออ่อนด้อย
ยังไงเขาก็ต้องตกรอบก็ขอฆ่าออกอากาศให้เป็นประเด็นเรียกเรตติ้งกันสักรอบ
...ถ้าฮยองอยากเล่นเกมก็จะเล่นเป็นเพื่อนแล้วกัน...
“SMTM เป็นรายการฮิปฮอปในเกาหลี
ผมคิดว่าคนที่เป็นฮิปฮอปจริงๆเท่านั้นที่ควรได้รับความสนใจ
ส่วนคนที่ไม่มีความสามารถพอเป็นไอดอลมาออกรายการก็เลยได้แอร์ไทม์ไป
ขณะที่คนที่เขาพยายามทำเพื่อแรปของเขาเองกลับไม่มีโอกาสได้ออกอากาศ สำหรับคนที่เข้ารอบไปก่อนหน้านี้ผมไม่มีปัญหาหรอกครับ
อย่างคุณบ๊อบบี้ผมเห็นว่าเขาควรจะชนะ ผมไม่ชอบความจริงที่เกิดขึ้นอย่าง
ถ้าคนนี้ยังผ่านเข้าไปได้ SMTM กับ 30 แรปเปอร์คุณภาพ
คือสิ่งที่โฆษณาออกไป”แอนดัพยังคงเรียกร้องความเป็นธรรมให้กับแรปเปอร์ที่ไม่มีใครหนุนหลัง
“จริงๆแล้วมันเป็นเรื่องตลกนะครับ
นอกเหนือจากพวกฮิปฮอปแล้วใครบางคนที่คุณเรียกว่า ไอดอลแรปเปอร์นั้นแรปได้ดีนะครับ
อาจจะดีกว่าคนที่บอกตัวเองว่าเป็นแรปเปอร์ด้วยซ้ำ
และก่อนที่คุณจะโจมตีไอดอลแรปเปอร์
คุณควรจะมีฝีมือเพื่อเอาชนะเงาของคนที่คุณเรียกว่า ไอดอลแรปเปอร์เสียก่อน
นั่นคือสิ่งแรกที่คุณควรจะทำ
การเอาตัวเองไปตัดสินคนนั้นคนนี้ผมคิดว่าเป็นเรื่องที่ใจแคบเกินไป
คุณไม่มีวันรู้เหตุผลแท้จริงของคนๆหนึ่งจากการตัดสินเขาผ่านสายตาของคุณเอง” ทาโบล กรรมการจาก YG แย้งขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ใกล้เคียงกับคำว่าตำหนิแต่เป็นเหมือนการสอนให้มองในหลากหลายแง่มุมแทนที่จะมุ่งโจมตีอย่างเดียว
ชายหนุ่มลอบกลืนน้ำลายแต่ยังคงรอยยิ้มบนใบหน้าให้ดูเหมือนว่าไม่รู้สึกรู้สา
แต่คำพูดของรุ่นพี่ที่ตักเตือน เด็กหนุ่มมองการแพนกล้องออกจากใบหน้าไปเป็นภาพรวม
ช่วงเวลาของการพูดคุยจบลงกล้องก็แพนกลับไปยังแอนดัพครั้งและการแรปอันทรงพลังที่ไม่ได้มีดีแค่ปากพูดตรึงความสนใจให้นิ้วเรียวเลิกไถไอแพดที่มีแต่คำว่า
ทำยังไงดีของพี่ผู้จัดการ
...เนื้อหาก็อย่างที่คิด
ด่ากราด โจมตีกัน แต่ก็นั้นล่ะ ก็เก่งจริงอย่างที่อวดตัวอยู่ดี...
การแข่งขันยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ
คนที่คาดว่าจะผ่านเข้ารอบก็ตกรอบไปอย่างใจหาย แต่ไม่มีใครที่เรียกได้ว่า
แรปไม่เข้าท่าแต่ยังผ่านเข้ารอบเช่นเดียวกับเขา
พอเสร็จสิ้นการถ่ายทำทำให้เขาได้ยินทั้งคำถากถาง
การเปรียบเทียบและอีกนานานัปการที่จะสรรหามาประณามแต่เขาก็เพียงยิ้ม
...เอาที่สบายใจเลย...
“ผู้จัดการเอ็งเขาไปไหนเนี่ย” นิวแชมป์ที่คอยมายืนเป็นเพื่อนมองหาผู้จัดการของเด็กที่อ่อนกว่าตัวเองถาม
“พี่เขากำลังขับรถมารับครับ”
“อ้าว
ทำไมไม่อยู่รอเอ็งที่นี่”
“ท่านประธานเรียกไปด่าเรื่องที่ผมผ่านเข้ารอบอ่ะ
เห็นพี่เขาบอก พรุ่งนี้เตรียมตัวเละไปด้วยกันได้เลย”
“นี่ก็มืดแล้วนะ
อีกนานไหมผู้จัดการเอ็งถึงจะมา ให้พี่ไปส่งเอ็งแทนดีไหม”
“ไม่เป็นไรครับ
ผมจะรอพี่ผู้จัดการอยู่นี้แหละ ทำผิดเหมือนกัน อย่างน้อยก็ควรนั่งฟังพี่เขาถ่ายทอดคำด่าเพื่อแบ่งเบาบ้าง”
“เออ
เป็นเด็กดีนะเอ็งเนี่ย”
“555 เด็กดีอะไรล่ะครับ
โดนด่าขี้โกงอยู่เมื่อกี้นี้เลยนะ”
“ก็เขาไม่เข้าใจเหตุผลเอ็ง”
“ไม่ต้องเข้าใจแหละดีแล้ว
ขืนรู้ภาพบริษัทคงดูไม่ดี ให้ผมโดนด่ามันคนเดียวนี่แหละ ไม่เป็นไรหรอก”
“เข้มแข็งนี่หว่า
ไอ้ลูกหมานี่” นิวแชมป์ยื่นมือไปขยี้ผมนุ่มของเด็กตรงหน้าไปมาอย่างเอ็นดู
ก่อนที่เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าทำให้ต้องลดมือลง
“เฮ้ย
พี่อยู่รอผู้จัดการเป็นเพื่อนเอ็งไม่ได้แล้ววะ เอาอย่างนี้ดีกว่า
เอ็งให้พี่ไปส่งเหอะ นี่ก็ปาไปจะเที่ยงคืนแล้ว ขืนเอ็งรอผู้จัดการได้กลับพร้อมทีมงานพอดี
แล้วไฟมันก็ไม่ค่อยมี รออย่างนี้มันอันตราย”
“ไม่เป็นไรครับ
อยู่กับทีมงานไม่น่ากลัวอะไรหรอก ฮยองกลับไปก่อนได้เลย”
“แต่พี่เป็นห่วง...เอ็งเข้าใจใช่ปะ”
“มันมีอะไรต้องห่วงไปกว่า
ผมถูกด่าหูชาพรุ่งนี้อีกเหรอ จริงๆ พี่ ผมไม่เป็นอะไรหรอก กลับบ้านเถอะ”
“อา
ก็ได้วะ ถ้ามีอะไร DM มานะ จะรีบกลับมาช่วย”
ฮันโซลเหยียดริมฝีปากกว้างให้กับความห่วงใยของคนตรงหน้า
โบกมือลาฮยองคนใจดีที่ไม่เข้ากับหน้าขับรถออกไปจากลานจอดก่อนจะเดินไปหาทางที่พอจะนั่งได้เพื่อนั่งรอผู้จัดการให้มารับ
ระหว่างที่ผ่านไปหลังอาคารแข่งขันตาก็พลันไปปะทะกับคนคุ้นเคยยืนพิงกำแพงสูบบุหรี่อยู่อย่างโดดเดี่ยวมีแสงสลัวที่ส่องพอให้เห็นเค้าหน้าได้ว่าเป็นใคร
...กลิ่นของบุหรี่ชั้นดีผสานกับกลิ่นน้ำหอมทำให้คนได้กลิ่นย้อนกลับไปสนใจคนที่ตามหลังเขามาเมื่อวานอีกหน
แอนดัพยืนพิงผนังแหงนหน้ามองไปบนฟ้าที่เมฆบดบังพระจันทร์เสี้ยวดวงน้อยจนไม่เหลือแรงพอจะส่องแสงพลางใคร่ครวญถึงคำพูดของทาโบลฮยอง
เขาอัดบุหรี่มวนที่สองเข้าไปในปากจะบอกว่าสูบบุหรี่เพราะครึ้มใจก็คงไม่ได้
แต่จะบอกว่าสูบเพราะเครียดก็ไม่ถูก มันเป็นความรู้สึกคลุมเครือเจือปนกันไปหลากหลายจนยากจะจับให้ได้ว่าเป็นอะไรกันแน่
“โอย
ตกใจหมดเลยฮยอง ทำไมไปยืนตรงนั้นเล่า นึกว่าผีแล้วนะเนี่ย” เสียงใสเรียกให้คนที่จมอยู่ในโลกตัวเองหันไปหาเพื่อได้เห็นใบหน้านวลกระจ่างอยู่ใต้แสงนีออนส่องทาง
แต่เพียงไม่ถึงสิบวินาทีเขาก็หันกลับไปจมจ่อมกับกิจกรรมของตัวเองต่อ
“แล้วทำไมยังไม่กลับอีกล่ะครับ
รอเพื่อนเหรอ”
“เสือก” คำสั้นสบถผ่านปากแต่อีกฝ่ายทำเหมือนไม่ได้ยิน
“555 หยาบคายอีกแล้วอ่ะ”
“หัวเราะเหี้ยอะไร
กูไม่ใช่เพื่อนเล่นมึงนะ”
“สเต็ปคำพูดของพี่นี่มีแค่นี้เหรอ
ไม่ตลกนะ ไม่ใช่เพื่อนเล่นนะ หัวเราะอะไร ไม่มีคำอื่นจะพูดแล้วเหรอ”
“กวนตีน”
“ว้าว
มีคำด่าใหม่แล้ว” คนอ่อนกว่าตบมือเลยได้ยินคำสบถหลุดออกมา
แต่แทนที่จะกลัวเขากลับขยับเท้าก้าวเข้าไปหาคนที่ไม่แยแสการมีอยู่ของอีกฝ่าย
“อา
พี่สูบบุหรี่ด้วยเหรอ นึกว่าเอาบุหรี่มาเป็นแรงบันดาลใจเฉพาะตอนแต่งเพลงอย่างเดียวซะอีก
แล้วนี่สูบบุหรี่ทำไมอ่ะ เครียดเหรอ โดนคุณทาโบลว่านิดเดียวเองจะเครียดทำไม นี่
มาดูผมดีกว่า เละจนโจ๊กเรียกพี่ได้แล้วเนี่ย”
“แล้วใครใช้ให้มึงโกง” ดวงตาแข็งกร้าวตวัดไปยังคนอ่อนกว่าที่มีรอยยิ้มระบายบนใบหน้า...ด่าแล้วยังไม่สลด
“ก็อยากตกรอบนะ
แต่เขาไม่ให้ตกอ่ะ”
“หมายความว่าไง”
“ก็แค่เกม”
“เกมอะไร”
“ว่าแล้วว่าพี่ต้องไม่รู้
ถึงได้กระโดดไปเล่น”
“นี่มึงพูดห่าอะไรของมึง”
“เออ
ก็แค่จะบอกว่าไม่ได้โกงนะ”
“แรปห่วยแตกหมาไม่แดกแบบนั้น
มึงผ่านเข้ารอบได้ ไม่เรียกโกงเรียกอะไร”
“อยากเรียกอย่างนั้นก็เอาเถอะครับ
เตรียมใจมาให้ทั้งโลกด่าแล้ว”เด็กหนุ่มยักไหล่ไม่แยแสต่อกระแสคำพูดอยู่แล้ว
ยังไงก็ต้องโดนไม่มีทางเลือกอื่นหรอก
“ไอ้คนที่ได้อะไรมาง่ายๆจนชินเลยไม่เคยสำนึกสินะว่าคนอื่นเขาลำบากกันแค่ไหน”
“ใครที่ฮยองว่าได้อะไรมาง่ายๆ”
“หึ
แล้วที่แบรนด์นิวให้มึงผ่านเข้ารอบเพราะสนิทกับบริษัทมึงนี่ไม่ใช่เรื่องที่ได้มาง่ายๆของมึงเหรอ
เป็นไอดอลนี่ดีนะ ไม่ต้องทำห่าอะไรให้เหนื่อยก็มีคนประเคนให้” ถ้อยคำหยามเหยียดทิ่มแทง
คนฟังมองหน้าคนพูดที่พ่นควันสีจางออกมาแต่ไม่ยอมหันมาสบสายตา
...ตลก
ด่าแต่ไม่เคยมองหน้ากันเกินสองวินาทีเลย...
“พี่นี่เกลียดไอดอลแรปเปอร์หรือเกลียดผมกันแน่อ่ะ”
“เกลียดมึง”
“555 พี่นี่ใจแคบสมกับที่คุณทาโบลเขาว่าจริงๆนั้นแหละ”
“นี่มึงอยากปากแตกจริงๆใช่ไหม”
“ไหนว่าไม่ต่อยเด็ก”
“เด็กนรกอย่างมึง
สมควรโดนต่อย”
“ต่อยผมลงจริงอะ”
ฮันโซลถามขยับเข้าไปโดยที่อีกฝ่ายไม่ได้สังเกตเห็น
แผ่นหลังบางที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อยืดและเสื้อคลุมสีดำแนบไปบนผนัง
กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่แอนดัพหันมาเห็นเจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเดียงสานั้นยืนพิงกำแพงอยู่ห่างออกไปเพียงสุดแขนข้างหนึ่งของเขาเท่านั้น
“ไม่มีที่อื่นให้ไปแล้วหรือไง” คนอายุมากกว่าถาม
“มี
แต่อยู่ตรงนี้แล้วสนุกกว่า” คำตอบทำให้คนฟังส่ายหัวหันไปอีกทาง
แต่ไม่อาจหยุดให้อีกคนเลิกพูด “รู้ปะ
จริงๆแล้วผมแพ้ควันบุหรี่แหละ เกลียดบุหรี่ด้วย แต่ไม่เคยเกลียดคนสูบบุหรี่
ไม่สิ ผมต้องบอกว่า ผมไม่เคยเกลียดใครเลย เพราะผมคิดว่าคนเรามีเหตุผลส่วนตัวที่เลือกจะทำแบบนั้น
พอคิดอย่างนี้เวลาเจอเรื่องร้ายๆหรือคนที่เกลียดผม ผมก็มักจะจำคนพวกนั้นไม่ได้”
“บอกกูทำไม”
“ผมก็แค่อยากบอกพี่ว่า
ถ้าไม่รู้ตัวว่าโดดลงไปอยู่ในเกมที่คนอื่นสร้าง ผมจะโดดไปเล่นเป็นเพื่อนล่ะกัน”
“พูดเหี้ยอะไรของมึงวะ”
“อีกสองอาทิตย์ข้างหน้า
เราคงเจอกันเป็นครั้งสุดท้าย แต่ไม่เป็นไรหรอก ผมจะรอให้พี่ฆ่าออกอากาศแล้วกัน” เด็กหนุ่มพูดขึ้นอย่างเย็นชา
แต่ดวงตาดื้อๆกับผมนุ่มสีน้ำตาลยุ่งเหยิงที่มองตรงมาทำให้คนโตกว่ารู้สึกโหวงหวิวในใจ
“อะไร...มึงจะไม่สู้ต่อแล้วหรือไง
อยากให้กูด่ากระจอกไปถึงไหน”
“พี่อยากเข้าใจยังไงก็ได้แหละ
ผมก็เคยบอกแล้วว่า ผมไม่ได้มีหน้าที่รับผิดชอบความรู้สึกเกลียดของคนอื่น อา
พี่ผู้จัดการผมมาแล้วล่ะ ผมไปก่อนนะ โชคดีครับ” ฮันโซลเงยหน้าจากจอไอแพดอ่านข้อความในคาทกที่ผู้จัดการส่งมาหาขึ้นมาบอกด้วยรอยยิ้มสดใสเหมือนเคย
แอนดัพทอดสายตาไปหาคนตรงข้ามที่กำลังเก็บไอแพดลงกระเป๋า
ระยะห่างกันเพียงสุดปลายแขนถ้าจะเอื้อมแล้วล่ะก็คว้าได้แน่
แต่ตอนที่มือใหญ่หมายจะรั้ง ฝ่ายนั้นก็หันกลับมาพอดี
“เออ
เมื่อคืนก่อนนี้ผมไปซื้อของที่มินิมาร์ท แล้วขากลับอ่ะมีผู้ชายคนหนึ่งเขามาส่งผมแหละ
อยากจะขอบคุณเขามากเลยแต่เขาดันหลบหน้า
ทีนี้คนนั้นเขามีกลิ่นน้ำหอมผสมบุหรี่ของเขาเหมือนกลิ่นฮยองเลยอ่ะ
เพราะงั้นพี่ช่วยเป็นตัวแทนรับของแทนคำขอบคุณหน่อยสิ” เด็กหนุ่มว่า
ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อหยิบลูกอมมะนาวห่อใหญ่ยื่นไปข้างหน้าแต่อีกคนกลับเหลือบกอดอกหลบไปอีกทางโดยไม่ยอมรับเลยจำเป็นต้องวางมันไว้กับพื้นข้างกำแพง
...ไม่อยากคิดไปเองเลยนะ
แต่พี่เขาอาจเป็นคนนั้นก็ได้...
“แล้วก็ถ้าเลิกได้ก็เลิกเถอะนะบุหรี่อ่ะ
มันไม่ดีหรอก อมลูกอมที่ผมให้มันช่วยได้นะ”
“ลูกอมรสชาติห่วยๆ
ของมึงเนี่ยนะ”
“555 มันไม่อร่อยหรอก
แถมหาซื้อยากอีกตั้งหาก แต่อมแล้วชุ่มคอดีนะ”
“มึงนี่บ้าหรือเปล่า
กูก็บอกอยู่ว่ากูเกลียดมึง ยังจะเอาลูกอมมาให้อีก”
“555 ก็บอกแล้วไงว่าผมให้พี่แทนคนที่ไปส่งผมที่หอ
ไม่ได้ให้พี่สักหน่อย อย่าสำคัญตัวดิ...แล้วถ้าไม่อยากได้ก็ทิ้งไปเลย ผมไม่ว่าอะไรหรอก
ไปแล้วนะครับ อีกสองอาทิตย์เจอกัน”
ชายหนุ่มจ้องริมฝีปากอิ่มที่เหยียดกว้างอวดฟันขาวสะอาด
ดวงตาคู่นั้นทอประกายเหมือนดาวกลางความมืดสองมือเรียวขาวที่โบกไปมาแทนการล่ำลาส่งมายังเขาก่อนจะค่อยๆห่างสายตาออกไปทำให้ความกระด้างบนใบหน้าของเขาอ่อนลง
“กวนตีน” คำนั้นหลุดออกมาจากริมฝีปาก
ตาดุเหลือบไปยังห่อลูกอมมะนาวที่อยู่บนพื้นห่างออกไปจากเท้าเขาไม่มาก
ในใจคิดว่าจะทิ้งมันไว้ตรงนั้น
หากสุดท้ายก็ก้มลงไปหยิบมันขึ้นมาดูทั้งที่ปากยังคาบบุหรี่อยู่
โดยไม่ตั้งใจภาพของเด็กประสาทที่ถือถุงคุยกับพระจันทร์ในคืนกลับหวนเข้ามากระจ่างในความคิดคำนึง
และนั้นทำให้เขาหลุดยิ้มและโยนบุหรี่ลงไปขยี้กับพื้นจนไม่เหลือประกายไฟก่อนเปิดปากถุงที่คนให้เปลี่ยนมาใส่ถุงซิปล็อกหยิบลูกอมในห่อกระดาษออกมาแกะใส่ปาก...รสชาติเปรี้ยวฝาดลิ้นแล่นเข้ามาในปากอีกคราแต่ครั้งนี้เขากลับรู้สึกถึงความหวานเย็นเล็กๆติดปลายลิ้นที่ทำให้รู้สึกสดชื่นและชุ่มคอ
“ลูกอมมึงนี่รสชาติห่วยฉิบหาย”
แอนดัพแหงนหน้าพิงศีรษะกับกำแพงกลับไปมองความมืดมิดของท้องฟ้า
ทว่าครั้งนี้เมฆดำก้อนใหญ่เคลื่อนพ้นจากเสี้ยวจันทร์จึงได้เห็นแสงนวลอ่อนบางปรากฏแก่สายตาและมันดูเหมือนหน้าใครบางคนที่เขาเริ่มไม่แน่ใจว่าจะเกลียดลง
0 Comments