BITTER SWEET : CHAPTER ONE
06:23
“คิดอะไรอยู่ถึงทำแบบนั้น
ทำอะไรไม่ปรึกษากันเลย ถึงพวกเราจะรู้จักกับทางแบรนด์นิวกัน
แต่คนอื่นที่ไปแข่งก็มีแต่เขี้ยวลากดินกันทั้งนั้น ไหนจะเรื่องตัดต่ออีก ถึงผ่านเข้ารอบไปมันอาจจะดีตอนเราเดบิวต์ก็จริงแต่ถ้าทำได้ไม่ดีก็ถูกแอนตี้
เราก็อายุแค่นี้จะรับมือไหวเหรอ”
ถ้อยคำพร่ำบ่นยาวเหยียดแทบไม่หายใจนั้นดังมาจากชายหนุ่มหน้าตาผมสีเข้มหน้าตาเคร่งเครียดนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นลามิเนต
ดวงตาที่ทอดออกไปข้างหน้าเต็มไปด้วยอารมณ์โมโหระคนเป็นห่วง
“พอเถอะ ซึงชอล...น้องมันถึงขั้นไปหาท่านประธานขอไปเองแล้วท่านประธานก็อนุญาตแล้ว
พูดกันไปก็ไม่ได้เปลี่ยนอะไรขึ้นมาได้หรอก”
เสียงอ่อนโยนจากคนที่มีใบหน้างามดุจนางฟ้าที่นั่งอยู่ข้างกันปราม
ดวงตาคู่สวยมองยังคนผิวขาวจัดที่นั่งสัปหงกหัวแทบมุดไปกับพื้นอย่างเห็นใจ
“แต่หมอนี่ยังเด็กอยู่เลยนะ
ถ้าเจอคนไม่ดีจะทำยังไง นายจะยอมให้น้องโดนรังแกโดยที่เราทำอะไรไม่ได้น่ะเหรอ
จองฮัน”
ซึงชอลหันไปเอาความกับเพื่อนร่วมวงที่มีอายุไล่เลี่ยกัน
ด้วยสถานะความเป็นลีดเดอร์ที่เปรียบได้กับคุณพ่อของ
Seventeen วงบอยแบรนด์น้องใหม่จาก
Pledis Entertainment ที่ใกล้จะเดบิวต์เต็มที
การส่งน้องที่เขาดูแลมาแต่อ้อนแต่ออดไป Show me the money ก็เหมือนโยนลูกแกะไปในดงหมาป่าแล้วใครจะไปทนไหว
“น้องมันก็บอกแล้วว่า
ไม่มีอะไรน่ากลัว และถ้ารายการมันน่ากลัวขนาดนั้น ท่านประธานคงไม่อนุญาตให้ไปหรอก”
“แต่ยังไงฉันก็ไม่ยอมหรอก”
“แล้วยังไง
จะขวางน้องไม่ให้ไป แล้วท่านประธานจะไม่มองน้องมันเป็นคนโลเลเหรอ
นายไม่ให้ไปแล้วอยู่ๆน้องโดนถอดชื่อจากทีมขึ้นมาจะทำยังไง ไหนๆ
พรุ่งนี้ก็วันออดิชั่นแล้วให้น้องมันไปลองดูก่อน
เผื่อจะได้บทเรียนมาจากข้างนอกจะได้ไม่ดื้ออีก” จองฮันพูดกับคนข้างตัวอย่างใจเย็นแล้วหันไปมองฝ่ายตรงข้าม
“ถ้าให้ไปแล้ว จะมากลัวทีหลังไม่ได้นะ”
“งืม”เด็กหนุ่มเจ้าเรือนผมหยักศกสีน้ำตาลอ่อนนุ่มผงกหัวขึ้นมามองพลางส่งเสียงในลำคอตอบกลับเบาๆ
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนบนดวงหวานละมุนแบบตะวันตกไร้เดียงสานั้นปรือใกล้หลับเต็มที
“งั้นก็ไปนอนเถอะไป” พอคนเป็นพี่ไล่
คนอายุน้อยกว่าก็ลุกจากพื้นเดินโซเซตรงไปทางห้องนอนแต่แทนที่จะกลับเข้าห้องเขากลับยืนหลบอยู่ตรงผนังและฟังฮยองของตัวเองพูดคุยถึงความเป็นห่วงที่มีต่อตัวเขา
ฮันโซลรู้ดีว่า
ในสายตาพวกฮยองแล้วเป็นเด็กน้อยใสซื่อที่ไม่ประสากับอะไรสักเรื่อง
ถึงจะรับหน้าที่แรปเปอร์ของวง
แต่ภาพลักษณ์เด็กน้อยที่เขาเต็มใจจะแสดงออกยามอยู่กับพวกฮยองทำให้ทุกคนต่างเป็นห่วง
โดยที่ไม่รู้เลยสักนิดว่า เด็กน้อยคนนี้มีซ่อนความรู้ทันและดื้อรั้นเอาไว้
ดนตรีเป็นสิ่งที่เขารักมากกว่าอาหาร
และสำหรับ Show me the money เป็นรายการที่เขาติดตามมาตั้งแต่ซีซั่นแรกและฝันว่าสักวันหนึ่งจะไปสู้เพื่อสิ่งที่ตัวเองรักดูสักครั้งแต่อายุยังน้อยเกินไป
พอปีนี้ทางรายการเปิดรับสมัครประกอบกับวงใกล้จะเดบิวต์เต็มที
เขาเลยตัดสินใจเดินหน้าเต็มที่เพราะเขาเชื่อว่าการไปทำสิ่งที่รักควบคู่กับโปรโมทวงด้วยไม่ใช่เรื่องเสียหาย
...ไม่มีความกลัวอยู่ในใจ นอกจากคำว่า
ต้องไปให้ได้ก็เท่านั้น...
------------------------------------------------------------
เสียงนาฬิกาปลุกจากมือถือเร่งให้ฮันโซลหยิบขนมปังที่ปาดด้วยแยมส้มเข้าปากสลับกับดื่มนมอุ่นเพื่อให้ทันกับเวลาที่ต้องออกเดินทาง
สมาชิกในวงเริ่มทยอยตื่นออกจากห้องพอเห็นคนที่นอนตื่นสายประจำนั่งอยู่ก็เดินไปล้อมหน้าล้อมหลังให้กำลัง
โดยมีพี่ใหญ่อย่างจองฮันยื่นถุงกระดาษใส่กล่องแซนด์วิชที่ทำไว้ให้เมื่อกลางดึกส่งให้
“จะไปแล้วใช่ไหม
ยังไงเอานี่ติดตัวไปกินระหว่างรอออดิชั่นด้วยแล้วกัน”
คนเป็นพี่ยังคงอาทรต่อคนเป็นน้อง
แม้ว่าในใจจะไม่เห็นด้วยแต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี
“อา...ขอบคุณนะครับ
จองฮันใจดีฮยองที่สุดเลย”
“แล้วอย่าลืมไปบอกพี่ซึงชอลเขาก่อนออกไปด้วยล่ะ” จองฮันบอก ฮันโซลเพียงยิ้มกว้างทำเหมือนไม่รู้แต่หยิบขนมปังใส่จานติดมือแล้วไปหาคุณพ่อของวงที่นั่งเสิร์ชหาข้อมูลรายการอยู่ด้วยสีหน้าเครียดขึ้ง
เพียงเห็นว่าใครเคาะประตูแล้วเยี่ยมหน้าเข้ามาก็หันไปอีกทาง
“ยังโกรธอยู่เหรอครับ”
“พี่ไม่ได้โกรธแต่เป็นห่วง”
“ผมรู้แล้วงะ แต่ผมไม่เป็นไรหรอก”
“ใครจะไปรู้”
“พี่ผู้จัดการเขาก็อยู่นี่
แล้วเนี่ยผมใส่สร้อยนำโชคที่ฮยองให้ไปด้วยนะ
แค่มีสร้อยนี้ของฮยองผมก็ไม่กลัวอะไรแล้วอ่ะ จริงๆนะ”
ซึงชอลเหลือบมองสร้อยบนข้อมือของเด็กน้อยที่เขามอบให้กับน้องทุกคนแต่ไม่มีใครยอมใส่สักทีก็เหมือนรอยยิ้มจะผุดออกมาทีละน้อยแต่ต้องแกล้งนิ่ง
“เดี๋ยวผมจะคาทกมาหานะ
จะถ่ายรูปส่งมาให้ดูด้วย ถ้ามีอะไรท่าไม่ดีผมจะรีบโทรหาเลย ฮยองจะมาช่วยผมใช่ปะฮะ
ยังไงผมก็มีฮยองคนเดียวนะ อย่าทิ้งผมน้า” ฮันโซลเริ่มขยับไปเกาะแขนใช้ลูกอ้อนกับนัยน์ตาคู่สวยแสนซื่อมอง...ใจคนที่เป็นทั้งพี่และปวารณาตัวเองเป็นพ่อก็อ่อนยวบ
“อืม...พี่จะรอ
มีอะไรบอกพี่ทันที เข้าใจไหม”
เด็กหนุ่มพยักหน้ารับแล้วกอดฮยองตัวเองเต็มรักพลางโบกมือลาด้วยรอยยิ้มสดใสก่อนเปิดประตูออกไปด้านนอกเพื่อรับกำลังจากคนอื่นๆอีกรอบ
เป็นเรื่องง่ายสำหรับเขาที่จะทำให้คนหายโกรธ เขารู้เสมอว่า จะทำยังไงให้คนรัก
ทำยังไงให้คนเอ็นดู ดูออกกระทั่งว่าใครที่ชอบหรือไม่ชอบเขา
...นั่นแหละคุณสมบัติประหลาดประการหนึ่งในตัวเขา...
...นั่นแหละคุณสมบัติประหลาดประการหนึ่งในตัวเขา...
-------------------------------------------------------------------
สายลมอ่อนพัดโชยมาต้องเรือนผมยักศกสีน้ำตาลอ่อนสลวยไม่เป็นรูปทรง
ฮันโซลยกมือใช้นิ้วสางผมให้เข้าทรงขณะทอดไปยังกลุ่มคนจำนวนมหาศาลที่ต่อคิวเคลื่อนไปข้างหน้าทีละน้อย
ขณะที่โดยรอบก็มีเวทีการประชันกันระหว่างแรปเปอร์เพื่อชิงของรางวัลยิ่งทำให้รู้สึกตื่นเต้นเหมือนเห็นเครื่องเล่นในสวนสนุก
“คนแห่มาจากไหนกันเยอะจัง”
ผู้จัดการของวงเปรยขึ้นมา
“กระแสปีที่แล้วดี
ก็เลยมีคนมาสมัครเยอะมั่งครับ”
“ถ้าออดิชั่นกันหมดนี่สงสัยเที่ยงคืนก็ยังไม่ได้กลับ"
"ถ้ารอนานก็หลับรอได้เลยนะครับ เดี๋ยว ออดิชั่นเสร็จผมจะคาทกหา"
"เรื่องนั้นนะไว้ค่อยคุย รีบไปลงทะเบียนก่อนเถอะไป”
เด็กหนุ่มพยักหน้ารับคำพลางกดส่งข้อความรายงานบรรยากาศและส่งรูปหมู่คนจำนวนมหาศาลไปหาลีดเดอร์ผ่านคาทกในไอแพดก่อนออกเดินตามผู้จัดการไปต่อแถว
เพียงก้าวเท้าไปอยู่ในลานคนรอบข้างก็หันมาให้ความสนใจทันที
ยืนยังไม่ถึงนาทีตากล้องและเจ้าหน้าที่ของทางช่องก็แทบพรวดเข้ามาหา
“สวัสดีครับ”
“ครับ”
“มองกล้องหน่อยครับ”
“ให้มอง...มองเลยเหรอครับ”
“แนะนำตัวด้วยครับ”
“My
name is Vernon” เขาเริ่มแนะนำตัวด้วยชื่อภาษาอังกฤษของตัวเอง
“And
right now I’m participating for Show me the money 4”
“มีชื่อเต็มไหมครับ”
“ชเว ฮันโซล
เวอร์นอนครับ”
“อ้าว
เป็นลูกครึ่งเหรอครับ”
“ใช่ครับ...ลูกครึ่งอเมริกาครับ”
“อายุเท่าไหร่แล้วครับ”
“17
ครับ”
“อายุยังน้อยอยู่เลยแต่พูดเกาหลีเก่งจัง
หน้าตาก็ดี เป็นไอดอลหรือเปล่าครับ”
“อา
ตอนนี้ยังครับแต่อีกไม่นานจะเดบิวต์แล้วครับ”
“ชื่อวงอะไรครับ
บอกได้ไหม”
“Seventeen
ครับ”
“อยู่ในวงทำหน้าที่แรปเหรอครับ”
“ทั้งแรปทั้งร้องครับ
แต่ได้อยู่ฝ่ายฮิปฮอปของวงครับ”
“คิดยังไงถึงมาออดิชั่นกับเราครับ”
“มาทำสิ่งที่รักครับ”
“แค่นั้น? เกี่ยวกับเรื่องโปรโมทวงด้วยไหมครับ”
“จะว่าไม่เกี่ยวก็ไม่ได้
ก็มีเกี่ยวบ้าง แต่ว่าเหตุผลหลักที่มาก็คือ ผมรักดนตรีและฮิปฮอปก็เลยมา”
“การชนะของบ็อบบี้ในปีที่แล้วมีส่วนให้มาด้วยไหม”
“555
ผมไม่ได้คิดเรื่องรุ่นพี่บ็อบบี้เลยอ่ะครับ”
“แล้วคิดว่าตัวเองหน้าเหมือนนักแสดงหรือนักร้องคนไหนไหมครับ”
“ต้องตอบจริงๆเหรอครับ
ก็ 555 ลีโอนาโด ดิคาปริโอมั่งครับ”
“มีแรปเปอร์คนไหนที่รู้จักบ้างไหมครับ”
“อา” พออ้าปากกำลังจะตอบ พี่เมเนเจอร์ก็ใช้ไหล่สะกิด
ฮันโซลหลุดหัวเราะออกมาแล้วพูดต่อ “คือ
ผมรู้จักเขาอย่างเดียว หรือ เขารู้จักผมด้วยครับ”
“ทั้งสองอย่าง”
“อืม ก็มีบ้างครับ
แต่บริษัทค่อนข้างสนิทกับทางแบรนด์นิวพอสมควร”
“ทราบไหมครับว่า
มีคนจากแบรนด์นิวเป็นกรรมการด้วย คิดว่าจะเป็นประโยชน์กับตัวเองไหม”
“มีประโยชน์ด้านไหนครับ”
“การผ่านเข้ารอบ”
“555
ถ้ามีก็ดีสิครับ แต่คงไม่มีหรอก”
“คิดอย่างนั้นเหรอครับ” อยู่ๆตากล้องก็เหมือนจะมีรอยยิ้มตรงมุมปากเรียกเสียงหัวเราะสดใสให้หลุดออกมา
ฮันโซลรู้ดีเลยว่า ตากล้องอาจเก็บเรื่องนี้ไปเป็นประเด็นเล่นในรายการ
แต่ก็นั่นแหละถึงจะไม่ชอบแต่มีแอร์ไทม์บ้างสักหน่อยก็คงดี
“ขอบคุณมากครับ” ตากล้องบอกลาพร้อมกับเขาที่ก้มศีรษะเคารพ
ช่วงจังหวะที่เงยหน้าตาก็เหมือนจะเห็นใครคนหนึ่งกอดอกมองเขาอยู่จากอีกฟากหนึ่งของแถวที่ไม่ไกลกันนัก
ตอนแรกเขาไม่ติดใจอะไรแต่พอเขม่นมองก็เห็นนัยน์ตาของผู้ชายคิ้วหนาจ้องมาอย่างไม่เป็นมิตรแต่เพียงเสี้ยววินาทีก็หันกลับไปหาเพื่อนตัวใหญ่ที่ยืนอยู่ใกล้ๆพร้อมกับที่มีผู้ชายอีกคนเดินตามมาสมทบท่ามกลางบรรดาตากล้องผู้หญิงที่กรูกันปักหลักหามุมถ่ายภาพอยู่ห่างๆ
ส่วนคนที่เข้าร่วมออดิชั่นหลายคนก็ไปมุงขอลายเซ็น
...ผู้ชายไม่เป็นมิตรคนนั้นเขาคุ้นหน้าแค่นึกชื่อไม่ออก
แต่คนที่สองเขารู้ดีว่าเป็นรุ่นพี่ในวงการที่ประสบความสำเร็จอย่างสวยงามกับการเดบิวต์ไปในนาม
Winner...
...รุ่นพี่ซง มินโฮ...
แถวยังคงขยับเลื่อนไปอย่างเชื่องช้า
ฮันโซลไม่ได้สนใจต่อสายตาของอีกหลายคนที่มองมาทางเขาอย่างสนใจเพราะง่วนอยู่กับส่งข้อความโต้ตอบกับสมาชิกในวง
แต่หูยังแว่วเสียงของตากล้องที่สัมภาษณ์ผู้เข้าร่วมออดิชั่นอยู่ตลอด
กระทั่งได้ยินเสียงดุดันกล่าวคำคล้ายกระทบกันจึงหยุดหันไปมอง
“ผมไม่ชอบพวกเอาหน้าตามาหากินกับโอกาสของคนอื่น
ไม่ชอบพวกเล่นนอกเกม ไม่ชอบพวกใช้ระบบเส้นสาย
เกลียดฉิบหายเลยไอ้พวกไอดอลแรปเปอร์ห่วยๆที่สะเออะมาแข่งเพราะมีคนหนุนหลัง”
และนั่นเป็นอีกครั้งที่ได้เห็นสายตาแข็งกร้าวปรายมองมา
เด็กหนุ่มสบตาอย่างไม่หลบพลางยิ้มกว้างตอบทำให้อีกฝ่ายเบือนหน้ากลับไปยังวงสนทนากับเพื่อนที่ทยอยแวะเวียนมาคุยด้วยไม่ขาดสาย
หากจะให้ไล่เรียงก็เหมือนจะมีรุ่นพี่ฮันเฮจากวง Phantom
นั่นก็รุ่นพี่จูฮอนจาก Monstax และที่ซี้กันขนาดตบไหล่ต่อยท้องเล่นกันนั้นก็รุ่นพี่มินโฮจาก
Winner
...พอทวนรายชื่อถึงตรงนั้นเขาก็หลุดขำ...
...ผู้ชายคนนั้นตลกจัง...
...ไม่ชอบไอดอลแรปเปอร์
แต่คนรอบข้างที่ล้อมหน้าล้อมหลังก็ไอดอลแรปเปอร์ทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ...
-----------------------------------------------------------------------------------
“มึงนี่โหดไปเปล่าวะ
กูมาสายแค่สองชั่วโมงต้องโกรธขนาดเอากูไปด่าผ่านสื่อเลยเหรอ”
“ด่าไอดอลแรปเปอร์...แล้วเพื่อนมึงนี่ไม่ใช่ไอดอลแรปเปอร์เลยเนาะ”
“ไอ้เหี้ย
ไปสัมภาษณ์แบบนั้น เดี๋ยวก็เจอแอนตี้แฟนของไอดอลหรอก”
“รายการฉายปุบ
มึงได้สายสะพาย ฮันบยอล คนเกลียดไอดอลแน่นอนอ่ะมึง”
เสียงจากเพื่อนร่วมวงสนทนาที่คุ้นหน้าคุ้นตาของใครหลายคนรุมใส่ชายหนุ่มสวมเสื้อยีนส์สีเข้มที่หยิบสแนปแบคสีแดงในมือสวมศีรษะ
ใบหน้าเรียวประดับด้วยคิ้วหนาเหมือนเส้นหมึก
จมูกโด่งเหมือนปากเหยี่ยวรับกับริมฝีปากทรงกระจับ มองโดยรวมก็หน้าตาดีไม่แพ้เพื่อนแต่ดวงตาเรียวชั้นเดียวที่ทอประกายกระด้างเป็นปราการให้หลายคนถอยห่าง
“กูด่าเฉพาะไอดอลกะโหลกกะลา
มึงไม่ใช่จะรับไปทำเหี้ยอะไร”
ฮันบยอลหรือที่ในวงการแรปเปอร์ใต้ดินที่สังกัดอยู่เรียกขานกันว่า แอนดัพ
เอ่ยอย่างเย็นชา
เขายอมรับว่าตัวเองกำลังหงุดหงิด...ไอ้การรอมินโฮกับฮยอนแทสองชั่วโมงไม่ใช่ประเด็นที่สร้างความหงุดหงิดเท่ากับการที่เดินลงจากรถมาก็เจอตากล้องของรายการสัมภาษณ์แรปเปอร์มีชื่อหลายคนแบบผ่านๆ
ต่างกับการสัมภาษณ์ไอดอลที่ใช้เวลานานแถมบางคนยังให้โชว์แรปสดต่อหน้าซึ่งมันแย่เกินกว่าจะเรียกขยะด้วยซ้ำ
และยิ่งได้ยินไอ้เด็กฝรั่งหน้าสวยยิ่งกว่าผู้หญิงนั้นพูดว่า
สนิทสนมกับทางค่ายที่เป็นกรรมการตัดสินและยินดีถ้าตัวเองจะได้สิทธิ์พิเศษจากความสัมพันธ์นั้นทำให้ยิ่งหน้าตึง
...บนพื้นที่ของแรปเปอร์ตัวจริงที่ไม่มีอะไรมากไปกว่าความชอบ
ฝีมือและอุดมการณ์ มันไม่ควรมีไอดอลแรปเปอร์ห่วยๆที่ใช้หน้าตาเป็นบันไดมายืนแย่งอากาศ...รวมถึงเด็กนั่นด้วย
“เฮ้ย ไอ้ลูกหมา”
เสียงที่คุ้นเคยนั้นดังขึ้นไม่ไกลจากตัว
แอนดัพเงยหน้ามองไปยังต้นเสียงก็เห็นรุ่นพี่จอง
ฮยอนชอลหรือที่เรียกขานกันในวงการว่า นิวแชมป์ ยืนคุยอยู่กับเด็กคนนั้น
...สนิทกัน?...
“อ้าว ฮยอง
มาออดิชั่นเหรอครับ”
“เออ
เพิ่งลงทะเบียนเสร็จไป แล้วนี่มายังไงวะ แอบหนีมาแข่งเหรอ”
“555
เปล่านะครับ ผมขอประธานมาเอง”
เสียงหัวเราะสดใสแม้เสียงจะไม่ดังกลับเรียกความสนใจจากคนรอบข้าง แสงอ่อนจากพระอาทิตย์ที่สาดลอดช่องว่างระหว่างนิ้วเรียวสวยที่ยกขึ้นป้องแดดกระทบกับดวงหน้าขาวนวลยิ่งส่งให้อีกคนดูสวยเข้าไปอีก
“ไปขอประธานมาเอง โอโห
ไอ้ลูกหมาใจกล้าจริงเว้ย แล้วพวกฮยองเอ็งรู้เรื่องนี้ยัง”
“รู้แล้วครับ”
“มันไม่โมโหตายเลยเหรอ”
“ก็โมโหแต่ผมคิดว่าการที่เราทำสิ่งที่เรารักมันไม่ใช่เรื่องผิดนี่ครับ”
“พี่ไม่ได้หมายถึงเรื่องแรปว้อย
แต่หมายถึงเอ็งกำลังจะเป็นไอดอลอ่ะ แล้วพวกแรปเปอร์มันก็ไม่ค่อยชอบไอดอล
เอ็งก็ยังเด็กน้อย เดี๋ยวก็ได้เป็นเป้าให้พวกแม่งด่ากันพอดี”
“ช่างเขาสิครับ...ผมไม่ได้มีหน้าที่รับผิดชอบความรู้สึกของคนที่ไม่ชอบผมนี่” คำตอบยังติดตลก
หากวินาทีนั้นดวงตาสีน้ำตาลอ่อนกลับละจากคู่สนทนามองมายังเขา
...ในความอ่อนเดียงสาของแววตาที่เปล่งประกายสดใสนั้นมีความดื้อรั้นฉายชัด
แม้ริมฝีปากอิ่มจะเหยียดยิ้มกว้างคล้ายไม่มีพิษภัยแต่ความท้าทายที่จงใจเผยให้เพียงเขาเห็นยิ่งกวนอารมณ์คนหงุดหงิดให้ถึงขีดสุด
“เด็กเปรต” เขาหลุดสบถออกมากลางวง เล่นเอาไอ้คนไม่รู้เรื่องหันมามองเป็นตาเดียว
“ด่าใครวะ”
มินโฮถามพลางเกาหัวแกร๊กแล้วหันมองตามสายตาของเพื่อนรักก็เห็นเด็กหน้าตาสวยที่อยู่คนละฝั่งกันก้มตัวให้กับนิวแชมป์ที่เดินห่างออกไป
“ไอ้เชี้ย ไปด่าน้องเขาทำไมเนี่ย”
“มึงไม่เห็นที่แม่งมองเหรอ”
“มองอะไร มองมึงอะนะ
ไม่เห็นเขาสนใจอะไรมึงเลย”
แอนดัพหลุดสบถลอยๆออกมาจากลำคออีกคำพลางจิกตาไปยังร่างที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อเชิ้ตลายสก็อตสีแดงนั้น
...ไอ้เด็กห่า
ถ้าทำไม่ดีแล้วผ่านเข้ารอบขึ้นมา กูเนี่ยแหละจะเป็นคนเหยียบให้จมดินเอง...
To be continued
0 Comments