BITTER SWEET : CHAPTER ELEVEN
19:06
แสงไฟสีเหลืองสว่างภายในห้องปิดทึบที่มีผนังลายตารางสี่เหลี่ยมสีขาวสลับเทาสาดกระทบลงบนร่าง
บยอลก้าวเข้าไปในห้องที่มีใครคนหนึ่งสวมฮู้ดคลุมหัวง่วนอยู่กับการมิกซ์เสียงหน้าจอคอมพิวเตอร์ก่อนจะกระโดดขึ้นไปนั่งบนโซฟาโดยมีตากล้องและทีมงานตามถ่ายทำ
มือถือถูกหยิบออกมาไถไปมาและมีหลายครั้งที่ได้ยินเสียงถอนหายใจดังมาจากคนที่เอนหลังกับโซฟา...ภาพที่
สะท้อนในดวงตาสีชาเป็นหน้าแอพพลิเคชั่นของคาทกที่มีการแจ้งเตือนถึงการส่งข้อความมาตลอดแต่ไม่มีชื่อที่เข้าเค้าว่าจะใช่คนที่รออยู่แอดมา
...รอตั้งหลายวันแล้ว
ทำไมแม่งไม่แอดมาสักทีวะ ชื่อคาทกที่ให้ไปมันพิมพ์ยากตรงไหน ไอ้ลูกครึ่งห่านี่แม่ง
กวนส้นตีนจริงๆ...
“รอเวอร์น่อนแอดคาทกมาเหรอครับ”
เสียงจาก PD ร่างอ้วนคนเดิมเอ่ยถาม
อีกฝ่ายปรายตามองกล้องทั้งที่ยังนอนเอกเขนกด้วยสีหน้าหงุดหงิดโดยไม่ปริปากตอบคำถาม
“ถ้าเขาไม่ยอมแอดมาจะทำยังไงครับ”
“เสือก” คำนั้นหลุดจากปากเลยโดนสวนด้วยคำที่ทำให้คนหน้าดุสะอึก
“ก็ใครยอมให้เสือกเองล่ะครับ...นี่ถ่ายกันต่อก็เพราะคุณขอไม่ใช่เหรอ”
“มันก็...” ชายหนุ่มอึกอัดยกมือเสยผมของตัวเองจนยุ่งเหยิง
ความจริงการถ่ายทำรายการพิเศษควรจบลงตั้งแต่คราวก่อนแล้วแต่เพราะฝ่ายที่มีประเด็นไม่ยอมแอดคาทกเขามาสักที
อีกทั้งการตั้งกระทู้ในแฟนคาเฟ่ก็ไม่ได้รับการตอบอย่างที่คาด
ช่วงเวลาหลายวันที่ได้แต่รอทำให้เขาแทเป็นบ้า
ไหนจะการถ่ายทำในส่วนรายการหลักที่การไปเที่ยวพักผ่อนถูกเลื่อนออกไปทำให้ฟุ้งซ่านและสุดท้ายก็เข้าไปคุยกับทาง
PD เพื่อถ่ายทำอีกสักเทปเผื่อจะมีอะไรคืบหน้า
โดยครั้งนี้แตกต่างจากครั้งก่อนตรงที่ไม่มีการมอนิเตอร์ตอบโต้กันสดๆ
เนื่องจากอีกฝ่ายติดกิจกรรมการแสดงและโปรโมทร่วมกับวง
...นี่ก็ยอมจนไม่รู้จะยอมยังไงแล้ว...
เสียงถอนหายใจดังออกมาอีกครั้งแต่คราวนี้คนที่ยุ่งอยู่กับการมิกซ์เสียงหน้าคอมพิวเตอร์ถอดหูฟังและหมุนเก้าอี้กลับมา
พอเห็นรุ่นน้องตัวเองนั่งอยู่ตรงโซฟาพร้อมกับตากล้องและทีมงานก็สะดุ้งโหย่ง
“ไอ้เหี้ยบยอล” คำสบถอย่างลืมตัวหลุดจากปาก
ตากล้องเลยแพลนกล้องไปหาชายหนุ่มอีกคนที่สวมฮู้ดคลุมผม “กูบอกมึงแล้วนะว่าอย่าเอาใครเข้ามาในห้องนี้
อยากโดนกูเตะหรือไง”
“ก็มันไม่มีที่อ่ะพี่...”
น้องเล็กของกลุ่มอ้างเพราะถูกเจทงไล่จากส่วนร้านชั้นล่างเพราะเกะกะชาวบ้านเขา
“แต่กูเคยบอกแล้วไงว่าเวลากูทำเพลงอยู่
อย่าพาคนนอกมา ไอ้...”
เวกอนถอดสลิปเปอร์แบบใส่ในบ้านเขวี้ยงใส่น้องชายในกลุ่มของตัวเองแล้วปัดไม้ปัดมือไปทางกล้อง
“เฮ้ย แล้วนี่ พวกมึงเป็นใครมาถ่ายห่าอะไรหนักหนาเนี่ย”
“เขาเป็นทีมงานจาก
SMTM” คนอ่อนกว่าตอบเสียงอ่อย
“แล้วรายการผีที่ทำมึงโดนด่าเละเทะมาทำอะไรที่นี่”
“มาถ่ายผมอ่ะ”
“ทำไมต้องมาถ่ายถึงร้านเจทงมันด้วย
มึงไม่ไปถ่ายกันในสตูหรือไง”
“อันนี้รายการพิเศษอ่ะพี่...เป็นรายการของ
SMTM ที่จะให้คนมีประเด็นมาเคลียร์กัน”
“นี่มึงต้องเคลียร์ห่าอะไรกับใครวะ
เฮ้ย พวกคุณช่วยเอากล้องลงด้วย เอากล้องเลยนะ ห้ามถ่าย
แล้วมึงนี่ก็นะ...อยากถ่ายห่าอะไรก็เรื่องของมึงแต่ห้องนี้ไม่ต้อนรับ”
“ช่วยอย่าพูดคำหยาบกันด้วยครับ”
เสียงจากทีมงานแทรกขึ้นมาทำเอาวีกอนหันไปชูสองนิ้วให้ก่อนจะงอนิ้วเหลือเพียงนิ้วกลางเรียกเสียงหัวเราะจากทีมงาน
“มึงบอกทีมงานออกไปจากห้องนี้เลย”
“โหย พี่ ไม่อยู่ห้องนี้ก็ไม่รู้จะไปอยู่ไหนแล้ว”
“ก็กลับบ้านมึงไปสิวะ”
“กลับไม่ได้...นัดแม่งถ่ายที่นี่”
“โอ๊ย ประสาทกูจะแดก
ผีตัวไหนสิงมึงให้ถ่ายเทปพิเศษห่านี่วะ เอ้า แล้วนี่จะถ่ายต่อทำไม
ก็บอกแล้วไม่ให้ถ่าย” ระหว่างไล่เบี้ยกับน้องพอเห็นกล้องยังจับที่ตัวเองก็หันไปโวยใหม่
“แอนดัพเป็นคนขอให้ทางเราถ่ายทำต่อครับ...ยังไงทางเราขอถ่ายทำการสนทนาครั้งนี้ไว้นะครับ”
“ไม่อนุญาต”
เวกอนสวนทันควันแล้วไถลเท้าพาเก้าอี้ล้อเลื่อนมาหยุดตรงโซฟาแล้วโบกหน้าผากคนที่เอนหลังอยู่เต็มแรง
“ไอ้บยอล...นี่มึงไปขอให้เขาถ่ายรายการห่านี้ทำเหี้ยอะไรวะ
สมองมึงกระทบกระเทือนหรือพยาธิไชไปหมดแล้ว ถ่ายรายการหลักก็โดนตัดต่อจนถูกด่าถล่มทลาย
นี่มาออกเทปพิเศษห่าอะไรนี้มิวอดวายเลยเหรอ คิดอะไรของมึงอยู่”
“มันก็...”
“เพราะยังไม่ได้คาทกจากเวอร์นอนครับ” PD พูดแทรกขึ้นมากลางวงสนทนาระหว่างทั้งคู่ “ก็เลยขอให้ถ่ายทำต่ออีกสักเทปเพื่อที่ว่าอาจจะได้นัดพบกันอีก”
“ใครคือเวอร์นอนวะ”
“คู่แบทเทิลของแอนดัพครับ”
คำตอบนั้นทำให้คนเป็นพี่กลอกตาไปมา...ถึงจะยุ่งก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีโอกาสได้ติดตามรายการที่มีรุ่นน้องเข้าไปแข่งและในคาทกเองก็มีการพูดถึงคู่กรณีของบยอลหรือแอนดัพอยู่บ้างแต่ก็เป็นไปในทำนองเกลียดจนมองหน้าไม่ติดแล้วจะอยากได้คาทกไปทำไม
“มึงจะเอาคาทกคนที่มึงเกลียดมาทำเหี้ยอะไร...ไม่พอใจไปหาแล้วนัดแดกเหล้าแล้วคุยกันให้รู้เรื่องก็จบไหม
จะให้รายการผีนี้มาเสือกชีวิตทำไม”
คนอายุมากกว่าย่นหน้าผากถามอย่างไม่เข้าใจ
“ถ้ามันง่ายขนาดนั้นก็ดีดิพี่”
“แล้วมันยากตรงไหน”
“ก็...มันอธิบายยาก”
“ไม่พูดแล้วกูจะเข้าใจไหม”
“แต่ผมอธิบายให้ได้นะครับ...จะฟังไหมครับ
ถ้าฟังต้องยอมให้ถ่ายการสนทนาครั้งนี้นะครับ” เสียง PD
แทรกขึ้นมาต่อรอง วีกอนได้ยินเหลือบมองไปครั้งหนึ่งแล้วตอก
“ฟลัด
แล้วที่ถือกล้องถ่ายอยู่นี้ มึงยังไม่เรียกถ่ายอยู่เหรอ
หรือจะบอกตอนนี้บันทึกเทปไม่ได้ถ่ายทำ”
“หยาบคายอีกแล้ว
บอกแล้วไงว่าพูดคำหยาบออกอากาศไม่ได้นะครับ”
“ก็กูบอกแล้วไงว่า
ไม่ให้ถ่าย”
“ถ้าไม่ให้ถ่าย...งั้นเรื่องที่จะไปขอคำใบ้คาทกของเวอร์นอนให้ถือว่าตกไปนะครับ
ยังไงวันนี้เลิกกองเลยแล้วกัน” สิ้นเสียง PD อีกคนถึงกับพรวดจากโซฟาขึ้นมาทันที
“เอ้า...ไอ้เหี้ย
ใจเย็นดิเว้ย” บยอลสบถออกมา
“จะเอายังไงครับ”
“ขอเวลาห้านาที
ขอเคลียร์ก่อนแต่อย่าเพิ่งเลิกกองนะมึง”
“งั้นให้สิบนาทีเลย...ไปคุยตกลงให้รู้เรื่องแล้วมาเรียกนะครับ
เดี๋ยวจะพักกองกินขนมรอ” PD
ว่าพลางยิ้มมุมปากอย่างคนเป็นต่อแล้วหยิบขนมมานั่งกินพลางกระดิกเท้าที่นั่งขัดสมาธิบนพื้นรอ
คนตาดุขบกรามแทบจะกัดปากให้กับท่าทางกวนตีนไม่น้อยนั้น
...ถ้าไม่ติดว่ามีแต่มึงที่พอจะทำให้ติดต่อกับมันได้
กูถีบหน้าหงายไปแล้ว...
“พี่..ขอร้อง จะเอาอะไรผมจะหาให้ อยากได้อะไรยอมทุกอย่าง
ขอแค่ให้แม่งถ่ายพี่กับผมคุยกันนิดหน่อย เดี๋ยวบอกมันไม่ให้ถ่ายเห็นหน้าก็ได้” บยอลสูดลมหายใจก่อนจะหันกลับมายกมือปะลกไหว้รุ่นพี่ตัวเอง
“นี่มึงเมายาหรือเปล่าวะ...แค่แม่งพูดเท่านี้มึงมีเอฟเฟกรุนแรงเว่อวังมาก”
“โอ๊ย...ขอเหอะพี่ ช่วยหน่อยนะ...ครั้งนี้ครั้งเดียว”
“กูจะช่วยก็ต่อเมื่อมึงบอกกูว่า
ทำไมต้องลงทุนถ่ายรายการพิเศษห่านี้เพื่อคาทกของเด็กคนนั้น”
“คือ...ก็แบ่บมีเรื่องต้องคุยกัน”
“เรื่องอะไร”
“มันก็”
“ถ้ามึงไม่พูดให้จบสักที
กูจะไล่ทั้งมึงทั้งทีมงานออกไปนะ”
“ผมก็แค่อยากจะคุยกับน้องมันอ่ะ...พี่ก็เห็นใช่ปะ
รายการตัดต่อซะผมชั่วรังแกเด็ก
รอบก่อนที่ถ่ายรายการพิเศษกันผมไปส่งเขาแล้วบอกให้เขาแอดคาทกมาแต่ก็นานแล้วเขาไม่ยอมแอดมาสักทีไงก็เลยกลัวเขาจะคิดว่าผมเกลียดเขาอยู่หรือเปล่า
ก็ไม่อยากให้ผู้ชมแม่งมาด่า”
พอถูกไล่หนักเข้าข้ออ้างที่คิดสดก็พรั่งพรูออกจากปากแต่ดวงตาสีชาเลี่ยงที่จะสบตากับอีกฝ่าย
“เอ้า
เคยถ่ายกันไปรอบหนึ่งแล้ว ตอนนั้นมึงไม่ได้ขอโทษหรือไง”
“ขอโทษ
แต่มันยังไม่หายรู้สึกผิด”
“ไม่หายรู้สึกผิดเนี่ยนะ...ไม่ใช่ล่ะ
นี่ไม่ใช่ไอ้บยอลที่กูรู้จักล่ะ...ตอแหลกูอยู่ปะเนี่ย” คนเป็นพี่ที่รู้จักกันดีหลุดปากด่าออกมา
“ผมไม่ได้แหลนะ”
“ไม่แหลเหี้ยอะไร...หลบตาไปหลบตามา
กูรู้จักมึงมาตั้งหลายปี ไอ้ท่านี้ทำไมจะไม่รู้”
“โหย นี่ก็พูดจริงๆ”
“เอาสรุปง่ายๆได้ใจความ...อย่าโกหกหรือจะให้กูคาทกไปถามในห้องแชทกลุ่ม”
“ถามไปก็ไม่มีอะไรมากกว่านี้หรอกครับ”
“อ๋อ...ท้าทาย
งั้นกูถามเจทงคนเดียวแม่งเลย”
“ใจเย็นๆดิ พี่”
มือหยาบยื่นไปบังจอโทรศัพท์ที่อีกคนหยิบออกมาอัตโนมัติ
“จะเอายังไงว่ามา...โกหกอีกกูไล่นะ”
“ผมแค่อยากรู้จักเขาให้มากกว่านี้
ผมชอบบรรยากาศที่เขากับผมคุยกัน...มันก็แค่นั้นเอง”
พอโดนหนักเข้าสุดท้ายก็จำนนพูดออกมาเสียงอ่อยด้วยหูที่แดงเถือก
เวกอนสะอึกหลุดไอโขลกออกมาเหมือนสำลักอากาศ...ยิ่งเห็นอาการของคนเป็นน้องที่ตัวแดง
ยกมือเกาคอไม่ค่อยจะเงยหน้าสบตาประกอบกับเห็นทีมงานรายการที่อยู่ในห้องรวมถึงข้อเสนอจากฝ่าย
PD ที่ทำให้น้องถึงขั้นไหว้ปะลก
“ชอบบรรยากาศที่คุยกับเขาหรือชอบเขา...เอาดีๆ”
“เฮ้ย...ฮยอง”
“ไม่ต้องมาเฮ้ย...ดูท่าก็รู้ล่ะไอ้ห่า
แล้วมึงให้คาทกเขาไปนานหรือยัง”
“นานอยู่นะ”
“นานของมึงอะกี่เดือน”
“ประมาณ...วันศุกร์ที่แล้ว
โอ๊ย พี่ อย่าตีดิ”
เสียงร้องลั่นจากความเจ็บที่ถูกฟาดป้าบเข้าที่แขนเต็มแรงดังขึ้นเรียกความสนใจจากทีมงานที่นั่งรอถ่ายต่ออยู่
“ไอ้เวร...กูก็นึกว่าสองสามเดือนแล้ว
แค่อาทิตย์เดียวนี้เรียกนานบ้านมึงเหรอ”
“ให้คาทกไปอาทิตย์หนึ่งแต่ก่อนหน้านี้ผมรอจะคุยกับเขา
ตั้งแต่เขาตกรอบวันนั้นจนถึงวันนี้ก็สองเดือนแล้วนะฮยอง”
“มึงจะบอกว่ามึงรอคุยกับเขาตั้งนานแล้ว...พอไปถ่ายรายการเลยได้คุยกันแล้วให้คาทกเขาไป
แต่เขาไม่แอดมา แล้วทำไมมึงไม่ขอเขาแทนล่ะวะ”
“ก็เขาไม่ให้
นี่สมัครแฟนคาเฟ่ไปก็ไม่ตอบกระทู้ผมอีก”
“นี่มึงถึงขั้นสมัครแฟนคาเฟ่เพื่อจะได้คุยกับเขาเลยเหรอ” วีกอนร้องทำตาโตมองน้องที่นั่งสางผมไปมาไม่หยุดก็หลุดหัวเราะเสียงดังออกมา
“โอโห ไอ้ 555555555 นี่มึงถึงขนาดนี้เลยเหรอ
555555”
“พี่อย่าหัวเราะดิ...นี่ผมจริงจังนะ”
“5555”
“ช่วยผมสักครั้งเถอะ”
“55555
ถ้าทำขนาดนี้นี่มึงต้องชอบเขามากเลยนะ
แต่ทางนั้นท่าทางจะไม่ได้คิดเหมือนมึงนะ”
“แต่เขากอดผมนะพี่”
“ห๊ะ กอดเลยเหรอ”
“กอดแล้วก็วิ่งหนีแถมพูดอะไรแปลกๆ
แบบ แม่ผมสวย หมากับแมวผมน่ารักแล้วก็บอกผมบื้อมาก”
“เขาเห็นคุณป้ากับหมาแมวมึงที่ไหน
เอารูปให้ดูเหรอ”
“เปล่า...แต่ผมลงรูปไว้ในไอจีนะ
คิดว่าถ้าจะเห็นก็อาจมาจากไอจี”
“กูรู้สึกเหมือนเขากำลังเล่นใบ้คำกับมึงอยู่นะ”
“ใบ้อะไร”
“ไม่แน่นะมึง
คาทกเขาอาจจะอยู่ในไอจีมึงก็ได้...อาจจะส่ง DM มาหา
หรือไม่ก็คอมเม้นในรูปหมาแมวหรือรูปที่มึงถ่ายกับคุณป้าก็ได้”
“ถ้าทำแบบนั้นผมไม่ต้องนั่งหากันฉิบหายเลยเหรอ”
“เอ้า...ลองหาดูก็ไม่เสียหายนะมึง
อย่างน้อยก็ดีกว่ายอมถ่ายรายการผีห่านี่ของมึงอ่ะ”
“แต่ผมตกลงว่าจะถ่ายอีกเทปไปแล้วอ่ะ ช่วยผมหน่อยนะ ยอมให้มันอัดตอนเราคุยกัน ไม่ต้องคุยวงในขนาดนี้ก็ได้
เอาแค่ผิวเผิน”
“เออ...กูช่วยก็ได้
แต่ซื้อวอดก้ามาเซ่นกูด้วยแล้วบอกตากล้องอย่าถ่ายหน้ากู โอเคปะ”
“อืม” ชายหนุ่มว่าพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหันกลับไปโบกมือส่งสัญญาณให้กลับมาถ่ายทำรายการในค่ำคืนนั้นให้จบเรื่องจบราวไป
-------------------------------------------------------------------
ภายในห้องซ้อมที่สมาชิกของเซเว่นทีนขะมักเขม้นกับการซ้อมเต้นและร้องเพื่อขึ้นแสดงในรายการเพลงอย่างหนัก
ตากล้องยังคงทำหน้าที่ถ่ายทำกิจกรรมการซ้อมไว้กระทั่งได้ยินทีมงานของค่ายส่งสัญญาณให้พักได้
กล้องก็ขยับตรงไปหาเด็กหนุ่มต่างชาติที่นั่งเช็ดเหงื่ออยู่บนพื้น
ฮันโซลเหลือบมองกล้องพลางยิ้มบางอย่างอ่อนล้าแล้วเอนหัวไปพิงไหล่สมาชิกหน้าตาใจดีที่นั่งอยู่ข้างๆ
จีซูหยิบผ้าเช็ดตัวที่พาดบนไหล่อีกข้างคลุมหน้าให้ทันทีเหมือนรู้งานว่าน้องไม่อยากออกรายการพิเศษนี้นัก
ทั้งวงต่างรู้ดีจากการพูดคุยและสีหน้าของฝรั่งน้อยดีว่าไม่อยากออกรายการพิเศษอะไรนี้แล้ว
แต่ฝ่ายฮยองหน้าดุที่เคยมารอน้องเขาหน้าตึกกับหอพักเหมือนจะมีประเด็นไม่ยอมเลิกรา
อีกทั้งบริษัทก็ตกลงไปแล้วเพราะเล็งเห็นช่องทางในการโปรโมทเลยต้องจำใจถ่ายทำกันต่อ
ถึงแม้การถ่ายทำครั้งนี้จะเลือกติดตามเฉพาะช่วงที่ว่างก็ตาม
“เหนื่อยไหมครับ”
เสียงจาก PD ตัวผอมถามอย่างเห็นใจ...คนถูกถามผงกหัวให้แทนคำตอบ
“ทราบไหมครับว่า...วันนี้แอนดัพไปเที่ยวกับทีมพัลจี”
“ทราบครับ” เสียงนั้นลอดมาจากคนที่ถูกผ้าคลุมอยู่
“ทราบได้ยังไงครับ”
“แซม อา
พั้นซ์...คนที่ร่วมยูนิตกับวันฮยองบอกครับ”
“ทำไมรู้จักกับพั้นซ์ได้ครับ”
“ก็เคยเทรนมาด้วยกันแต่น้องย้ายออกไปก่อน”
“พั้นซ์บอกมาทางไหนครับ”
“ทางคาทกครับ”
“อ้าว
ถ้าพั้นซ์มีคาทกแบบนี้วันก็ต้องมีคาทกด้วยใช่ไหม”
“ไม่ครับ
พั้นซ์มีคนเดียว”
“แล้วทำไมถึงไม่แอดคาทกแอนดัพสักทีครับ” คำถามสำคัญถูกยิงออกมา
ไหล่ของคนที่ซ่อนหน้าใต้ผ้าคลุมขยับขึ้นและลงคล้ายกำลังถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“แล้วทำไมพี่เขาไม่แอดคาทกผมมาเองล่ะครับ”
“ให้เขาไปแล้วเหรอครับ”
“555...ให้ไปตั้งนานแล้วครับ แต่พี่เขาคงไม่ได้สนใจมันเท่าไหร่
ก็อย่างว่าอะครับผมก็แค่คู่แข่งด้อยฝีมือเขาก็เลยมองข้ามไป
พอมาตอนนี้อยากจะคุยกันพี่เขาก็ควรเป็นคนหาให้เจอแล้วแอดมาแทนไม่ใช่ให้ผมเป็นฝ่ายแอดไปหาสิ”
“ให้คาทกฮยองเขาไปเหรอ
ทำไมพี่ไม่เห็นรู้เรื่องนี้เลย” โจชัวถามพลางลูบผ้าที่อยู่บนหัวของคนเด็กกว่า
“ก็อยากจะบอกแต่พอให้ไปแล้วถูกเมินใส่ก็เลยลืมมันไป...นี่พอพูดขึ้นมาก็รู้สึกเสียใจเลยอ่ะครับ”
“ใจร้ายจังเลยนะพี่คนนั้นอ่ะ”
“นั่นสิ...ไม่ใจดีเหมือนพวกพี่เลยเนาะ”
“ส่งคาทกไปให้เขาทางไหนล่ะ”
คนเป็นพี่ยังคงถาม
“อย่าหลอกถามสิ
ผมไม่บอกเพิ่มแล้ว”
“ใจร้ายจังเลยนะเรา”
“ใจร้ายเหรอ...พี่เขาต่างหากที่ใจร้ายกับผม
ใส่ใจผมมากกว่านี้หน่อยก็ไม่ได้
ให้ไปหมดทุกอย่างที่พี่เขาอยากได้แล้วแต่ก็ไม่คิดจะหาให้เจอ
นี่เอาจริงๆนะผมไม่อยากถ่ายรายการนี้กับฮยองเขาต่อด้วยซ้ำ
ไม่อยากรู้สึกเหมือนจะเป็นมิตรกันได้แต่สุดท้ายก็ถูกตบหัวแรงๆ” ฮันโซลว่าพลางหัวเราะแล้วสอดมือกอดแขนพลางเอนหัวที่ผ้าเช็ดตัวล่นลงไปเผยให้เห็นหน้าขาวนวลโผล่ออกมาพิงกับไหล่ของโจชัว...ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเดียงสาเป็นประกายสดใสหากเสี้ยววินาทีนั้นเหมือนมีหยดน้ำใสคลออยู่
...กร็อบ...
เสียงขวดพลาสติกถูกแรงบีบจนแตกพร้อมกับน้ำเปล่าที่ไหลอาบมือก่อนรดลงพื้นกระเด็นกระดอนใส่เท้าของคนที่ยืนอยู่รอบข้างซึ่งล้วนเป็นทีมงานจากรายการพิเศษจนต้องกระโดดหนี
มินโฮเปิดประตูออกมาเห็นภาพนั้นเข้าพอดีก็กระพริบตาปริบ
เขม่นมองเพื่อนรักที่สวมฮู้ดสีเทากับขาสั้นลายพรางแบบง่ายๆ
ยืนอยู่ตรงลานหน้าที่พักโดยมีเพียงแสงสีขาวจากหลอดไฟส่องพอให้เห็นหน้าในความมืด
มือหนึ่งถือไอแพด อีกมือขยี้ขวดพลาสติกในมือราวกับจะให้มันแหลกกันไปข้าง
...พักนี้เพื่อนของเขาหงุดหงิดง่ายเป็นพิเศษ
มีอะไรขวางหูขวางตาเป็นสบถ เดินชนคนอื่นก็จะไปต่อยเขา
ที่หนักไปกว่านั้นได้ยินพวกฮยองที่รู้จักกับพวกเขาทั้งคู่บ่นว่า
ช่วงนี้บยอลเดือดง่ายมาก พูดไม่เข้าหูก็ตาขวางแล้ว...
ตอนแรกเขาไม่รู้หรอกว่าสาเหตุมาจากอะไรจนฮยอนแทเล่าเรื่องที่มันไปถ่ายเทปพิเศษและยังไม่ได้คาทกของเวอร์นอนสักทีเลยถึงบางอ้อ
แต่พอมันมาเที่ยวก็เห็นเริ่มจะอารมณ์ดี
มีแขวะเวอร์นอนหน้ากล้องอีกต่างหากก็นึกว่าไม่สนใจแล้ว ตอนที่พัลโลอัลโต้ฮยองกับซิโค่ฮยองปล่อยให้ไปพักตามสบาย
มันยังพูดถึงไอเดียที่ได้มาหลังจากได้บีทที่จะใช้ในการแข่งขันอยู่เลย
พอโดนทีมงานเรียกออกมาไม่ถึงสิบนาทีก็กลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว
“แม่งเอ๊ย”
คำสบถเสียงดังลั่นหลุดออกจากปากตามด้วยมือที่เกือบจะเขวี้ยงไอแพดไปพ้นมือดีที่ทีมงานคว้าไว้ทันทำให้มีแค่ขวดน้ำที่ปลิวจากมือเฉียดหัวจาแมซที่เพิ่งเดินกลับจากทำสมาธิข้างแม่น้ำไป
“ไอ้เหี้ย
ขว้างมาทำไมเนี่ย”
พี่ชายหนวดครึ้มตะโกนด่าแต่ไม่ทำให้อีกฝ่ายหันกลับมาสนใจขอโทษ
บรรยากาศมาคุที่ปะทุขึ้นมาอย่างแรงกล้าโดยที่ไม่ต้องเห็นหน้าเห็นตาทำให้จาแมซกลืนน้ำลายรีบไปสมทบกับคนที่เกาะเสาดูลาดเลาเพราะกลัวเข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้าอาจโดนบาทาได้
“ไอ้บยอลมันเป็นอะไรอีกวะ”
“ไม่แน่ใจเหมือนกัน
แต่เห็น PD อ้วนอยู่แถวนั้นแม่งไม่พ้นเรื่องเดิมอ่ะ”
“เรื่องเดิม...นี่อย่าบอกนะว่าหมายถึงเรื่องนั้นอ่ะ
ก็ไหนบอกไปถ่ายรายการกับน้องมันมาแล้วยังไม่ได้อีกเหรอ”
“ไม่รู้แม่งอ่ะ
เห็นฮยอนแทบอกมันให้คาทกมันไปแทนแต่น้องมันไม่ยอมแอดมา”
มินโฮตอบทั้งที่ยังเกาะเสามองเพื่อนที่ยังยืนกำหมัดนิ่งเหมือนเก็บกด
ก่อนที่ตากล้องจะโผล่เข้ามาถ่ายคนทั้งคู่และทำหน้าที่สัมภาษณ์ไปด้วย
“แอนดัพอารมณ์เสียเหรอครับ”
“อย่าเรียกว่าอารมณ์เสียเลย...มันกำลังคลั่งแล้วต่างหาก”
“ทำไมถึงคลั่งครับ”
“ทีมงานก็น่าจะรู้นี่ครับ
เอาคาทกเวอร์นอนให้มันเหอะ”
“เวอร์นอนให้คาทกกับแอนดัพมาแล้วนะครับ
แต่แอนดัพไม่สนใจหาให้เจอ...เขารู้สึกว่าถูกเมินก่อนก็เลยไม่ให้คาทกมาใหม่และไม่ยอมแอดด้วยจนกว่าแอนดัพจะหาให้เจอเอง”
“อ้าว ไอ้เหี้ยบยอล”
คำสบถหลุดจากปากของคนเป็นเพื่อนซี้ก่อนจะเม้มริมฝีปากทันทีที่เห็นอีกฝ่ายจ้ำเท้าก้มหน้าก้มตาเดินจากลานกลับมายังห้องพักด้วยอารมณ์ที่รู้ว่าใครขวางเป็นชนดะจนทุกคนต้องหลบทาง
มินโฮกับจาแมซชะโงกหน้าไปดูคนที่เพิ่งเดินผ่านหน้าก่อนจะสะดุ้งโหย่งเพราะเสียงประตู
จากนั้นทีมงานและตากล้องสองคนก็เดินตามเข้าไปข้างใน
แจวอนสะดุ้งเฮือกหันไปมองบานประตูที่ถูกกระแทกปิดเสียงดังพลางกระพริบตามองพี่ชายร่วมห้องที่เดินเข้าห้องมาด้วยสีหน้าถมึงทึงขณะฉวยมือถือมาไถลไปมาอย่างหงุดหงิด
เพียงไม่ถึงนาทีทีมงานกับตากล้องก็ตามเข้ามาถ่ายทำ
พอเห็นเหตุการณ์เป็นแบบนี้เลยลุกจากที่นอนคว่ำเล่นโทรศัพท์ลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิดึงฮู้ดมาคลุมผมดูท่าทีเพื่อเกิดเรื่องฉุกเฉินจะได้ห้ามทัน
“หาเจอไหมครับ” เสียงจาก PD แทรกถามขึ้นมากลางความเงียบ
“ไม่ใบ้กูจะไปหาเจอพ่องมึงดิ”
“อย่าหยาบคายสิครับ”
“นี่กูใช่เพื่อนเล่นมึงไหม”
“ใจเย็นๆครับ”
“เหี้ยเอ๊ย...แล้วนี่จะถ่ายห่าอะไรหนักหนา...พ่องมึงตายไง”คำสบถดังลั่นพร้อมกับมือหยาบที่ยื่นไปปัดหน้ากล้องพร้อมจะทำลายทุกอย่างตามแรงอารมณ์จนฝ่ายที่ตามเข้ามาทีหลังต้องกระโจนมาช่วยล็อกตัวไม่ให้ทำร้ายใคร
“บยอลมึงใจเย็นๆ” มินโฮบอกพยายามลากเพื่อนที่ดิ้นรนจะเอาเรื่องทีมงานออกไปอีกมุมหนึ่งของห้อง
โดยให้แจวอนกับจาแมซไปเป็นทัพหน้าขอให้ทีมงานเลิกถ่ายทำในส่วนของวันนี้ก่อน
เมื่อกลับมาอยู่รวมกันตามลำพังสี่คน
ภายในห้องก็กลับมาสงบลงอีกครั้ง...บยอลนั่งขัดสมาธิพิงกำแพงอยู่บนพื้นโดยมีมินโฮและจาแมซนั่งขนาบข้างโดยมีแจวอนที่นั่งอยู่บนเตียงยื่นขวดน้ำองุ่นที่พกมาด้วยให้ดื่ม
“มึงเข้าใจไหมว่า
รอบหน้าเราแข่งกันเองสี่คนก็จริงแต่ยังไงก็ต้องมีทีมเวิร์คนะเว้ย
ถ้ามึงยังเป็นแบบนี้มันจะพังกันทั้งทีม
นี่ยังดีที่พัลโลอัลโต้ฮยองกับซิโค่ฮยองออกไปข้างนอกแล้วทีมงานรายการหลักแม่งก็พักอยู่อีกที่
ส่วนทีมงานรายการพิเศษแม่งก็ยังใจดีไม่ว่าอะไรมึงนะ ไม่งั้นเรื่องใหญ่แน่” คนเป็นพี่ใหญ่ที่สุดในวงเริ่มเปิดประเด็นอย่างใจเย็น
“ผมไม่ได้เป็นแบบนี้กับเรื่องงาน”
“มึงจะแน่ใจได้ยังไงว่าจะไม่กระทบเรื่องงาน
ในเมื่อตะกี้มึงอาละวาดอย่างกับผีบ้า”
“ไอ้ PD ห่านั่นเอาอะไรให้มึงดู” มินโฮแทรกถามถึงสิ่งที่คิดว่าน่าจะเป็นต้นตอ
“คลิปเขา”
“น้องมันด่ามึงเหรอถึงได้คลั่งขนาดนี้”
“เปล่า”
“แล้วโมโหเหี้ยอะไร”
บยอลยกมือทั้งสองข้างปิดหน้าด้วยความเครียด...ดวงตาคู่สวยมีแววตัดพ้อและน้ำตาที่คลอหน่วยตรึงอยู่ในความทรงจำและทำให้เจ็บจนทนไม่ได้
“เขาบอกว่ากูเมินเขา...เขาพูดไปยิ้มไปแต่มีตอนหนึ่งที่กูเห็นน้ำตาเขา”
“เฮ้ย”
“กูไม่รู้จริงๆนะว่ามันให้คาทกกูมานานแล้ว
ตอนทีมงานบอกว่า
มันให้คาทกมาแล้วกูยังงงอยู่เลย...ทีมงานก็เสือกไม่ใบ้เหี้ยอะไรสักอย่าง
กูก็ลองมั่วนั่งไถไอจีตามที่วีกอนฮยองแนะนำดู
ไล่อ่านคอมเม้นทีละรูปแล้วนะมึงเผื่อจะเห็นบ้างแต่คอมเม้นแม่งก็เยอะเหลือเกิน
กำลังจะช่างแม่งอยู่แล้วแต่พอเห็นคลิปที่มันพูดเหมือนกูใจร้ายกับมันมากแถมมีน้ำตาอีก...กูเจ็บวะ
พอเจ็บก็ยิ่งหงุดหงิดเพราะทำห่าอะไรไม่ได้สักอย่าง จะปลอบแม่งด้วยข้อความสักประโยคยังไม่ได้เลย”
“นี่มึงชอบน้องมันมากขนาดนี้เลยเหรอ”
จาแมซว่าหลังจากรับฟังถ้อยคำที่ระบายออกมา
“ชอบเหรอ
ไม่หรอก...ความรู้สึกมันเลยคำว่าชอบไปแล้ว”
แจวอนมองเหล่าพี่ชายที่นั่งกันอยู่บนพื้นก่อนจะขยับตัวเอื้อมไปหยิบมือถือของตัวเองที่วางอยู่บนหมอนมากดเฟซไทม์คุยกับใครบางคนแล้วส่งมันให้คนที่เพิ่งสงบอารมณ์โกรธลง
“พี่ลองคุยกับแซมดูไหม” น้ำเสียงที่เอ่ยถามนั้นมีความกังวลและห่วงใย
บยอลเหลือบมองโทรศัพท์ที่มีเด็กลูกครึ่งผิวสีน้ำผึ้งหน้าตาน่ารัก
เรือนผมสีเข้มยาวโผล่พ้นจากชายฮู้ดที่คลุมศีรษะ
“ดูโอมึงเป็นเด็กผู้หญิงเหรอ”
มินโฮถามขณะเหลือบมองหน้าเจ้าของโทรศัพท์
“ไม่ใช่ครับ” เสียงติดแหบนั้นลอดออกมาก่อนที่คนในโทรศัพท์จะก้มศีรษะเอ่ยคำทักทายพร้อมชี้นิ้วมายังคนหน้าดุที่อยู่ปลายทาง
“อา...พี่คงเป็นคนที่ขอคาทกฮันโซลฮยองคราวก่อนใช่ไหมครับ”
“อืม” ครั้งนี้คนที่เคยทำฟอร์มเลือกที่จะไม่ปกปิด
“พี่อยากได้คาทกของฮันโซลฮยองเหรอครับ”
“อืม...จะให้พี่ได้ไหมอ่ะ”
“ก็อยากจะให้
แต่พี่ฮันโซลเขาไม่อนุญาตอ่ะครับ...ถ้าสมมุติผมให้ไปแล้วพี่ฮันโซลรู้แล้วโกรธไล่บล็อกคาทกผมกับฮยองขึ้นมาก็อดคุยกันหมดนะครับ”
“เฮ้อ
แล้วพี่ควรจะทำยังไง...แอดคาทกนายแล้วฝากข้อความผ่านนายไปบอกเขางี้เหรอ”
“อา
ถ้าจะแอดคาทกผมแล้วทำแบบนั้นมันก็น่า”
“ไม่ได้” เสียงห้วนๆของแจวอนแทรกขึ้นมาทันที
“ทำไมล่ะ...แบบนี้มันก็เป็นการแก้สถานการณ์เฉพาะหน้าที่ดีออกนะครับ”
คนเป็นน้องถามกลับ
“แล้วถ้าพี่เขาอยากให้ส่งข้อความไปหาฮันโซลตอนตีสอง
นายมิต้องตื่นขึ้นมาส่งให้เหรอ”
“ก็ตื่นมาส่งให้ตอนเช้าไงครับ”
“บางทีพี่เขาอาจจะอยากส่งข้อความเร่งด่วน
ข้อความยาวๆตอนดึกๆ ได้ยินเสียงเตือนคาทกทั้งคืนนายก็นอนไม่ได้
พอนอนไม่อิ่มเดี๋ยวก็ตื่นมาหงุดหงิดอีก”
“แค่ปิดเสียงคาทกแล้วนอนตื่นเช้ามาเห็นข้อความค่อยส่งมันไม่กวนการนอนของผมหรอกครับ”
“ปิดเสียงไว้แบบนั้น
ถ้าบริษัทมีเรื่องด่วนจะคุยด้วยผ่านคาทกจะทำยังไง สุดท้ายก็ต้องเปิดเสียง
เดี๋ยวปิดเดี๋ยวเปิดสักพักก็ต้องมีหลุดมีเสียงคาทกปลุกตอนดึกจนได้”
“มันก็เลือกปิดเสียงได้กับบางแอคเคานนะ...แล้วผมก็คิดว่าคงไม่มีใครส่งคาทกมาหาผมตอนดึกหรอก
ถึงมีก็แค่ข้อความสั้นๆ ผมไม่ตื่นมาอ่านมันให้เสียเวลานอนหรอก”
“อ้อ...ถ้ามีคนส่งข้อความในคาทกยาวๆ
มาหาถึงจะตื่นมาอ่านงั้นสิ”
“จะส่งมาแบบสั้นหรือยาว
ส่งแค่รูปหรือแค่สติ๊กเกอร์ ถ้าเป็นหลังห้าทุ่ม ผมก็ไม่อ่านทั้งนั้นแหละครับ”
“แล้วทำไมวันนั้นไปกดไลค์ไอจีคนอื่นตอนเที่ยงคืน”
“ตอนนั้นอยู่บ้านนั่งดูรูปในไอจีกับแม่น่ะครับ
แม่ชอบก็เลยกดไลค์
ไม่ได้ไถลออกไปเมาที่ไหนจนไปมีรูปอยู่ในไอจีคนอื่นตอนตีสามหรอกนะครับ” พูดพลางริมฝีปากก็เหยียดกว้างอย่างอารมณ์ดีมากกว่าจะโกรธ
แปลกที่ทีท่าของคนเป็นพี่ดูจะมีแววสำนึกผิด
“ก็พี่เขาชวนกะทันหันอ่ะ
จะไม่ออกไปก็ไม่ได้”
“เห็นก็ไปเป็นประจำอยู่แล้วนี่ครับ”
“ไม่ได้ทุกวันสักหน่อย
แล้วพี่ก็ไม่ได้เมาขนาดให้คนอื่นแบกกลับแล้วด้วยนะ”
“5555
ผมก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะ”
“ยังไงก็เถอะ...นายควรจะนอนก่อนห้าทุ่ม”
“เรามีกฎเกณฑ์กันตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ
นึกว่าอยากทำอะไรก็ทำขอแค่ไม่ให้งานเสียซะอีก”
รอยยิ้มยังคงหวานแต่ฟังแล้วเชือดเชือนทำให้คนอายุมากกว่าทั้งสามคนกลอกตาไปมา...เริ่มไม่แน่ใจว่าใครที่เป็นพี่หรือน้องกันแน่
“เออ
พอแล้วกูไม่ขอคาทกน้องมึงก็ได้” สุดท้ายฝ่ายคนที่กำลังกลุ้มใจเห็นคู่ดูโอ้เถียงกันเหมือนจะไม่จบไม่สิ้นสักทีเลยตัดบทจบให้
“นายไปขอให้ฮันโซลเขายอมแอดคาทกของเพื่อนพี่ได้หรือเปล่าอ่ะ”
มินโฮเสนอ
“ผมบอกไปก่อนที่พี่แจวอนจะให้เฟซไทม์มาอีก
แต่พี่ฮันโซลยืนยันว่าจะไม่แอด
อีกอย่างพี่เขาบอกผมว่าให้คาทกกับ...พี่หน้าดุชื่ออะไรนะครับ”
“พี่บยอล” ดูโอคนพี่ตอบ
“พี่ฮันโซลบอกว่าให้คาทกกับพี่ไปแล้ว”
“ให้แต่ไม่ได้บอกว่าให้ที่ไหน
ขอคำใบ้จากเขาหน่อยสิ”
“คำใบ้เหรอ” ซามูเอลว่าแล้วลุกจากเตียงเดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือในห้องหยิบโทรศัพท์มากดแล้วเดินกลับมานั่งบนเตียง
“พี่ฮันโซลบอกว่าให้คำใบ้ไปแล้วตั้งแต่คืนก่อนนู้น...นี่
พี่เขาบอกว่า พรุ่งนี้มีงานเช้าจะไปนอนแล้วอ่ะครับ”
“โหย แบบนี้มันค้างคานะ
ทำไมพี่ของเราถึงใจร้ายนักล่ะ” จาแมซสวนออกมาทันที
“ก็พี่เขาไปใจร้ายกับฮันโซลฮยองก่อนไม่ใช่เหรอครับ”
“แต่มันก็ขอโทษแล้วนะ”
ฝ่ายเพื่อนซี้รีบบอก
“บางทีคำขอโทษมันก็ต้องใช้เวลาในการให้อภัยนะครับ...พวกฮยองอาจจะคิดว่าเด็กนะไม่น่าเจ้าคิดเจ้าแค้นแต่เด็กก็มีหัวใจนะครับ
ไม่ได้เจ็บเป็นแค่เวลาหกล้มหรอก”
ถ้อยคำที่ผ่านริมฝีปากเด็กอายุไม่ถึงสิบห้าทำเอาคนอายุมากกว่าทั้งสี่คนนั่งนิ่งกระพริบตาปริบ
แต่คนอ่อนสุดในวงนั้นกลับเม้มริมฝีปาก
“งั้นเอางี้
มีไอจีของเวอร์นอนหรือเปล่า”
“ผมไม่มีอ่ะ
แต่เหมือนพี่คนที่นั่งข้างๆตอนฮยองเขาแข่งคนนั้นอ่ะจะมีนะครับ
แต่ผมจำไม่ได้ว่าชื่ออะไร”
“ฮยอนชอล” คำตอบแทบประสานเสียง
“นั้นแหละ...ลองไปถามดูสิครับ
เผื่อจะได้อะไรมาบ้าง”
“จะให้ไปถามพี่ฮยอนชอลเนี่ยนะ”
“ถ้าไม่ถามเองก็ฝากทีมงานไปถามสิครับ
อุตส่าห์มีโอกาสถ่ายรายการทั้งที ทีมงานมีก็ใช้ประโยชน์ให้เป็นด้วยสิ”
และนั้นเป็นอีกครั้งที่คนตัวเล็กทำให้บรรดาฮยองอึ้งกิมกี่พลางหันไปมองแจวอนที่อยู่ๆก็หลุดหัวเราะออกมา
พอรู้ตัวว่าถูกมองเจ้าตัวที่หัวเราะเลยเม้มริมฝีปากแทน
“นี่ก็ดึกแล้วอ่ะ
ผมไปนอนแล้วนะครับ ฝันดี ราตรีสวัสดิ์”
“เฮ้ยๆ เดี๋ยวๆ
ฝากบอกเขาได้ไหมว่า พี่ขอโทษ”
“ครับ...มีอะไรจะฝากอีกไหม”
“บอกเขาว่า ฝันดีด้วยนะ”
“อืม เท่านี้นะครับ
ผมไปแล้วนะ บาย”
การสนทนาระหว่างกันจบลงด้วยการกล่าวลาและปิดจอหนีไป ทิ้งให้คนที่ยังค้างคาใจว่าสิ่งที่คิดนั้นถูกต้องหรือไหมถอนหายใจเฮือก
...เด็กโง่เอ๊ย
ทำไมถึงไม่รู้ใจกันบ้างเลย พี่ไม่ได้เมินนายสักหน่อย...
ซามูเอลปิดหน้าจอไอแพดแล้วหยิบมือถือที่อยู่ข้างตัวมาพิมพ์ข้อความแล้วกดส่งไปหาใครบางคนไม่ถึงนาทีก็มีข้อความตอบกลับมา
...พี่แจวอนบอกว่า พี่บยอลเขาคลั่งเกือบต่อยกับทีมงานแน่ะ...
...ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะ...
...เขาบอกว่า
เห็นพี่ร้องไห้ก็เลยโมโหขึ้นมา...
...หือ ร้องไห้
ไปร้องไห้ตอนไหนอ่ะ....
...ทีมงานให้ดูคลิปอะไรสักอย่างตอนฮยองซ้อมเต้นแล้วเห็นฮยองร้องไห้...
...5555 บ้าเหรอ นั่นเหงื่อมันเข้าตา...
... อย่างนั้นเองเหรอ ผมก็ตกใจนึกว่า
ฮยองร้องไห้...แล้วนี่จะไม่ใบ้คาทกพี่บยอลเขาหน่อยเหรอครับ...
...พี่ใบ้ไปรอบก่อนแล้วไง
วันนี้ทีมงานก็มาถามอีก พี่ก็บอกไปแล้วด้วย
ถ้าเขาพอจะรู้ว่าอยู่ในไอจีพี่ใบ้ไปขนาดนั้นแล้วก็ต้องหาเจอสิ...
...แต่เหมือนพี่เขาไม่รู้จริงๆนะ
สงสัยทางทีมงานยังไม่ได้บอก คงอยากเห็นอาการของพี่เขาอะ
เวลาตัดต่อจะได้สนุกน่าติดตาม เป็นรายการที่ฉลาดจังเนาะ...
...ช่องนี้เขาเก่งตัดต่อนะ
ทำคนเฉยๆเกลียดกันได้ แต่พอถึงเวลาจะชิปให้ใครชอบกันก็ชิปแบบที่เห็นนั้นแหละ...
...เหมือนพี่แจวอนกับพี่ฮันเฮสินะครับ...
...อา
รู้สึกไม่ดีหรือเปล่าที่พูดเรื่องนี้...
...ทำไมต้องรู้สึกไม่ดีอะครับ
พี่เขาก็ดูเหมาะกันดีนะ...
...555 น้อยใจเหรอ...
...ไม่หรอก...
...แน่ใจเหรอ...
...ถ้าน้อยใจมันต้องเศร้าสิ นี่ผมไม่ได้เศร้าเลยนะ
จริงๆก็ไม่ได้รู้สึกเศร้ามานานมากแล้ว ผมเป็นเด็กที่ไม่เหมาะกับความเศร้าอ่ะ
อะไรที่ทำให้เศร้าตัดได้ก็ตัด...
...555 แซมของเรา ยังคงตัดสินใจอะไรเด็ดขาดเหมือนเดิม...
คนเป็นพี่พิมพ์ตอบกลับยังจำได้ดีถึงวันที่เด็กน้อยตาใสคนนี้ตัดสินใจออกจากการเป็นเทรนนี่เซเว่นทีนเพื่อไปตั้งต้นกับที่ใหม่
ถึงแม้ซามูเอลจะอายุน้อยและเป็นเด็กที่สดใสสนุกสนานสมวัยแต่เมื่อถึงคราวต้องจริงจังจะเป็นคนที่โตกว่าผู้ใหญ่หลายคนด้วยซ้ำแถมยังฉลาดอีกต่างหาก
...อา เท่านี้ก่อนนะ
พี่ต้องไปขึ้นเวทีแล้ว...
...ครับ บาย คืนนี้ฝันดีนะครับ...
ฮันโซลอ่านข้อความสุดท้ายที่ปรากฏบนจอแล้วกดส่งสติ๊กเกอร์ไปให้จากนั้นก็เก็บมือถือลงกระเป๋า
ลุกจากโซฟาที่นั่งอยู่แล้วเดินตามทีมงานออกไปขึ้นแสดงเดี่ยวบนเวทีในฐานะเกสต์ของPJREntertainment
ใช้เวลาสนุกไปกับการแรปในรูปแบบที่เป็นตัวเองอย่างเต็มที่จนผู้ชมบางคนที่เคยชมเขาผ่านรายการพากันตกใจที่เหมือนคนละคน
เด็กหนุ่มก้าวลงจากเวทีกลับมานั่งอยู่บนโซฟาในห้องพักอีกครั้งเพื่อรอผู้จัดการให้ขับรถมารับ
ระหว่างนั้นฮยอนชอลกลับเข้ามาเลยเดินไปหา
“ไงเอ๊ง...ได้ยินว่าไปถ่ายรายการพิเศษมา
เป็นยังไงบ้าง”
“ก็ไม่เป็นไรนะครับ”
“บยอลมันเล่นงานอะไรเอ็งหรือเปล่า”
“ไม่เลยครับ
แค่ไปกินข้าว ฮยองเขาก็ขับรถไปส่ง แค่นี้เอง”
“ห๊ะ มี
มีขับรถไปส่งด้วย”
“ครับ”
“อา ตอนมันไปส่ง
บยอลมันแอบด่าหรือพูดไม่ดีไหม”
“555
ไม่หรอกครับ ฮยองเขาดูจะเข้าใจอะไรดีขึ้นเยอะแล้ว”
“ก็ดีนะที่มันไม่หาเรื่องอีก”
“แล้วนี่พี่ไม่ต้องไปเที่ยวกับทีมวายจีเหรอ”
“ไป
แต่ติดงานนี้เลยแว่บกลับมา เดี๋ยวสักพักก็ขับรถกลับไปใหม่”
“มีปัญหากับใครบ้างไหมครับ”
“ก็ยังไม่มีหรอก...ตกลงเอ็งล่ะเป็นยังไง
พี่ส่ง DM ไปถามเรื่องที่เจอบยอลมัน
อ่านแล้วทำไมตอบกลับมาล่ะ”
“5555
พอดียุ่งอ่ะครับ แต่ถึงผมไม่ตอบก็กดไลค์ให้แล้วไงครับ”
“เออ
นี่ถ้าพี่จะขอเอ็งถ่ายรูปคู่หน่อยได้ป่ะ”
“ครับ...ปกติเจอกันไม่เห็นฮยองเคยจะขอถ่ายรูปด้วยเลย
ทำไมครั้งนี้ถึงขอล่ะครับ”
“ก็นานๆจะเจอกันตอนแสดงเวทีเดียวกันไง
แล้วพรุ่งนี้พี่ต้องไปเที่ยวกับทีมด้วยก็เลยอยากถ่ายด้วยอ่ะ”
เขายกเหตุผลขึ้นมาทั้งที่ใจจริงก็อยากถ่ายรูปกับน้องมานานแล้ว
เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะหาอะไรเป็นข้ออ้างให้ถ่ายรูปด้วย
...จริงๆเขาก็ป็อดอยู่เหมือนกันแหละ...
“พูดอะไรไม่ค่อยเข้าใจเลย
ช่างเถอะ ถ้าพี่อยากถ่ายก็มาถ่ายด้วยกันเถอะครับ”
ฮยอนชอลยิ้มกว้างอวดฟันเขี้ยวหยิบโทรศัพท์มากดถ่ายรูปคู่อยู่หลายช็อตก่อนจะเรียกทีมงานที่อยู่ใกล้ๆมาถ่ายรูปให้
ไม่นานแรปเปอร์คนอื่นที่ทยอยกลับมาพักก็มารุมถ่ายรูปด้วยจนกลายเป็นกลุ่มย่อยๆที่ดูคล้ายไอดอลแฟนเซอร์วิสกับแฟนบอย
...และรูปคู่ระหว่างฮันโซลกับนิวแชมป์ก็ถูกโพสต์ไปบนอินสตราแกรม...พร้อมแคปชั่น
...ลีโอนาโด ดิคาปริโอมาดูผมแรปดังนั้นผมเลยขอถ่ายรูปด้วย
และเนื่องจากผมเคยดูไททานิคมาก่อนเขาเลยมีความสุขมากที่ให้ผมถ่ายรูปด้วย...
0 Comments